Sharon Vandaag is het dag 7 van mijn quarantaine. Ik moet nog tot zondag dus 3 dagen volhouden. Ik heb ondertussen het huis al 2 keer van boven tot onder gekuist, mijn kleerkast opgeruimd, en nu zit ik in een dipje. Niet meer van de corona maar met mijn gevoel.
Ik wist al sinds ik 14 was dat ik mama wilde worden en nu is het zover. NEEN ik ben nog niet zwanger😄 maar ik stop wel zondag met de pil. Maar nu komt het punt, wat doe ik met mijn ouders? Dit is iets waar niemand mij een antwoord op kan geven. En dat is ook niet mogelijk want ik moet luisteren naar mijn gevoel en daar zit ik vast. Dus heb ik een lijstje gemaakt.
Mama
- Ze heeft mij vaak gekwetst.
- Speelde psychologische spelletjes bewust of onbewust.
- heeft op mijn 14 gezegd dat ze niks met ons meer te maken wilde hebben.
- Ik heb haar een kans gegeven op mijn 20ste want iedereen verdient een 2de kans. Dan heeft ze terug gezegd dat ze mij niet in haar leven wilde.
- Heeft verder geen contact gezocht
Conclusie: mama is onbetrouwbaar. Ik moet mezelf beschermen en mijn toekomstige kinderen. Ik heb stabiliteit nodig en zij is alles behalve. Ze heeft kansen gekregen om deel uit te maken van mijn leven en heeft deze allemaal verpletterd. Ik respecteer haar als de vrouw die mij op deze werelwildeft gebracht maar daar blijft het bij.
Papa
- Ik zorgde voor hem; eten maken, de was doen, meewinkelen, etc…
- Hij was agressief naar mij en mijn broer.
- Stond klaar om mij te troosten als ik verdriet had.
- Heeft moeite gedaan om mij in zijn leven te hebben.
- Hij stuurt jaarlijks nog 1 of 2 berichtjes, wat lief is.
- Soms merk ik op dat ik hem mis.
- Ik ben ook blij dat ik weg ben uit die situatie.
- hij heeft mij zowel mentaal als fysiek echt pijn gedaan.
- Het vertrouwen is weg.
- Hij heeft geldproblemen en daar wil ik niet mee ingesleurd worden.
- Hij leert niet uit zijn fouten.
Conclusie: Ik weet het niet. Uit dit lijstje zou je zeggen dat ik geen contact moet zoeken en mijn toekomstige kinderen moet beschermen voor wat ik en mijn broer hebben meegemaakt. Maar ik heb respect voor hem zoals een papa. Ik voel mij deels schuldig dat ik hem blokkeer uit mijn leven, ik heb echt mijn redenen hiervoor. ik ben trots op wat ik heb bereikt en ik wil dit niet verliezen. Ik zal mij altijd dubbel voelen naar papa, wat ik ook beslis. Maar ik weet dat ik de juiste keuze zal maken.
6 reacties
Oef, wat een dilemma en wat een dapperheid van jou om het echt uit te zoeken en dan beslissing te nemen. En…. wat leuk dat er straks een nieuw mens op de aarde komt met jou als moeder!
Dag Sharon!
Eerst en vooral wil ik even kwijt dat het ontzettend fijn is om je blogs te lezen! De thema’s zijn divers en stukje voor stukje krijgen we een beter beeld van hoe jij alles tot nu toe ervaren hebt en ervaart. Echt chapeau dat je dit doet!
Denk je dat de relatie met je ouders anders had kunnen evolueren? Ik bedoel daarmee of er meer ingezet kon worden op herstel? Of had je daar als kind/jongere weinig behoefte aan? Hoe zou dat volgens jou vroeger gerealiseerd kunnen worden?
Ik vind het ontzettend sterk dat je hier zo over nadenkt en de zaken voor jezelf afweegt. Ik wens je alleszins nog heel veel succes toe!
Ine
Hey Ine
Dankje voor je lieve reactie!
Als kind had ik veel behoefte om die band te versterken. En ik stond er zelf voor open maar mama heeft mij te hard gekwetst en teleurgesteld. Ze heeft 4 keer tegen mij gezegd dat ze verder wil zonder ons in haar leven. Ik denk dat ze dan kansen genieg heeft gehad.
Als kind hebben de hulpverleners heel veel moeite gedaan om de band met papa te versterken. Een beetje te veel waardoor ze niet inzagen dat de thuissituatie niet ok was. En nu weet ik niet of ik nog een band wil met papa. Ik ben op dit moment blij met d enkele berichtjes per jaar.
Grtjs
Hey Sharon!
Ik heb net al je blogs één voor één gelezen en wauw, ik ben er echt even stil van. Ik heb enorm veel bewondering en respect voor je verhaal, doorzettingskracht, eerlijkheid,… De weg die jij hebt afgelegd kan zoveel mensen kan inspireren, inclusief mezelf.
Ik ben 21jaar en heb zelf ook al een lijstje opgemaakt i.v.m. de situatie met mijn vader. (Ik ben blij om te zien dat ik niet de enige ben die dit doet ;D) Mijn conclusie was eigenlijk net dezelfde als die van jou. Ik vind het enorm jammer dat je hier als jonge vrouw over moet nadenken aangezien dit geen zorg van jou zou moeten zijn. Ook ikzelf kamp met schuldgevoelens en twijfels rond de keuzes die ik maakte, maar tijdens het lezen van deze post heb ik beseft dat het hélemaal ons recht is om onze grenzen te stellen die onszelf alsook onze geliefde rondom ons zullen beschermen. Aloewel ik denk dat er geen ‘juist’ antwoord is, wil ik toch meegeven dat ik enorm veel respect heb voor eender welke keuze je zal maken en de dingen die je ondertussen al bereikt hebt! Je toekomstige kinderen mogen geluk hebben met zo een mama als jou!
Zijn er bepaalde mensen/begeleiders die jou een duwtje in de rug hebben gegeven om over dit topic ‘open’ te leren praten en zo nuchter te denken? En welke raad is jou bijgebleven dat jou tot op de dag van vandaag nog steeds helpt in het beslissen/nadenken over zulke zaken?
Het deugd om deze blog te lezen!
Groetjes en tot straks op de workshop!!
Debbie Van den Broeck
Hey Debbie
Eerst en vooral wil ik je bedanken om zelf ook zo open te zijn. En je bent superlief!
Je ouders kies je zelf niet en ik hoop dat je een keuze maakt waar je 100% achterstaat. En die keuze moet niet vandaag gemaakt worden. Je mag trots zijn op jezelf dat je een grens hebt kunnen stellen en aan jezelf hebt gedacht!
De bedoeling van deze blogs zijn ook om andere te tonen dat je er niet alleen voorstaat en dat deze gevoelens normaal zijn. Deze bevestiging vond ik ook nodig want je begint soms toch echt aan jezelf te twijfelen…
Ik heb veel hulp gekregen van het CLB op school en die heeft mij dan geholpen om te praten met een therapeut. Voor de rest heeft tijd ervoor gezorgd dat ik besefte dat schaamte niet nodig was. Ik besefte dat ik trots moest zijn op wat ik heb bereikt. Dit is ook een reden waardoor ik zo open ben over mijn verhaal. Ik hoefde mij nergens voor te schamen want ik was niet in fout.
Op de dag van vandaag heb ik soms wel de bevestiging nodig dat ik niet in fout ben of overdrijf. Zeker als papa een berichtje stuurt. Want dan komt dat schukdgevoel weer naar boven.
Ik wens je heel heel veel succes en als je nog eenw wilt praten of als je vragen hebt, je weet mij te vinden 😉
Ik heb voor mezelf de beslissing genomen.
ik keer niet terug naar wat mij zoveel pijn deed.
mijn kindjes hebben dus geen biologische grootouders langs mijn kant (wel de pkeegouders die een periode voor mij hebben gezorgd)