Sharon Zoals je waarschijnlijk al eens hebt gelezen heb ik een broer, Ian is 2 jaar jonger dan ik. Ons leeftijdsverschil is heel klein maar als kinderen van 10 en 8 jaar was er een grote kloof tussen ons. Ik en Ian hebben onze kindertijd grotendeels samen gespendeerd. Dus alle pijn, verdriet, teleurstelling maar ook vreugde en geluk hebben we samen gedeeld. Je zou denken dat we 2 handen op 1 buik waren maar we waren broer en zus en op die jonge leeftijd waren we dus ook kat en hond.
Vroeger waren we niet open over onze gevoelens naar andere of naar elkaar toe. Ian is alleen geplaatst op zijn 10 jaar. Dit was voor een periode van 8 maanden. Dit was de allereerste keer dat we gescheiden waren. We waren dan kat en hond maar voor het eerst had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond.
Ian kwam na 8 maanden terug thuis wonen. We hebben jaren samengewoond in een bungalo van 35m2 met 1 slaapkamer. Niet ideaal voor 2 puberende kinderen van elk een ander geslacht. Na 5 jaar in deze situatie te leven van geweld en angst is Ian voorgoed weggelopen. Hij was vaak weggelopen maar ik haalde hem altijd terug uit angst voor wat papa ging doen. Maar deze keer veranderde alles. De politie was erbij gekomen en ik was niet thuis om de kerk in het midden te houden. Achteraf gezien was dit de beste stap in al die jaren!
Ian heeft toen kamertraining gekregen. Kort hierna heb ik begeleid zelfstandig wonen (bzw) aangevraagd. Als ik er nu over nadenk heb ik gewacht totdat ik wist dat Ian veilig was. In deze periode heb ik niet heel veel contact gehad met Ian. We probeerde allebei ons leven terug op orde te krijgen en we hadden nood om dit op ons eigen manier te doen. Gemakkelijk gezegd maar achteraf gezien hadden we meer op elkaar moeten rekenen want alleen hij en ik wisten exact hoe het er thuis aan toe ging.
Ik en Ian hebben rond de leeftijd van 19 en 17 een contactbreuk gehad van 5 jaar. Hij ging terug thuis wonen en ik kon niet plaatsen waarom. Na alles wat we hadden meegemaakt ging hij vrijwillig en in mijn ogen zijn eigen veiligheid in gevaar brengen en ik was er niet om hem te beschermen. Raar dat ik dit zeg want ik durfde niet opkomen voor hem.
In de loop van die 5 jaar heb ik mij heel dubbel gevoeld. Ik wilde contact maar mijn schuldgevoel was sterker. Plus ik was zo boos en teleurgesteld dat hij terug thuis was gaan wonen. We hebben elkaar toevallig gezien op een schaatsbaan. Na veel nadenken heb ik Ian de avond nadien een berichtje gestuurd. Dit draaide bijna uit op ruzie🙈 maar dan hadden we toch besloten eens af te spreken. We hebben rustig gepraat. We hebben beide onze zeg gedaan en het leek alsof we elkaar de week voordien nog hadden gesproken en gezellig hadden samen gezeten. Het voelde aan alsof de voorbije 5 jaar niet waren gebeurd.
Sindsdien zijn we aan het werken aan een betere relatie. We gunnen elkaar de ruimte maar we kunnen rekenen op elkaar. Hij heeft enorm veel geholpen in mijn huis en als hij iets nodig heeft zal ik er ook alles aandoen om hem te helpen.
Nu hebben we beide een eigen huis, werken we samen aan GELUK(t) en we maken nieuwe tradities. En meer hebben we niet nodig dan te weten dat we er voor elkaar zijn en van elkaar houden.