Mijn leven is drukker dan ADHD. Dat is het bijna altijd wel geweest. Momenteel heb ik twee banen waar ik tot 30 uur in de week werk, een stageplek waar ik 4 tot 8 uur in de week werk, doe ik een voltijd HBO studie en ben ik een betrokken lid bij de studentenraad en de jong democraten. Ik heb dus altijd wat te doen en altijd wat aan mijn hoofd. Een type om stil te zitten ben ik in ieder geval niet. Dit heb ik altijd al gehad en heb ik langere tijd ook moeten doen om te overleven.

Ik weet nog toen ik gestopt was met middelbare school, op mijzelf ging wonen in een satelliet-woning en voltijd ging werken en zelfstandige studie ging doen. Wat ik toen allemaal heb gedaan om net aan rond te komen, Voor 36 uur werken als schoonmaakster daarnaast 4 a 5 avonden in de week in de bediening staan en vrijwilligerswerk doen voor 1 a 2 dagdelen in de week. Ik kon in die tijd echt net rond komen want het minimumloon voor een 17 a 18 jarige lag niet zo hoog in die tijd, dat was ongeveer 4,60 euro per uur. Daarvan moest ik in al mijn levensbehoeftes voorzien, denk aan huur, verzekeringen en boodschappen. Ik heb het nu wel wat beter aangezien ik studiefinanciering krijg alleen ben ik nog steeds dankbaar dat ik toen heb leren rondkomen van zo weinig. Ook ben ik dankbaar voor de hoeveelheid werkervaring dat het mij heeft opgeleverd. Doordat ik zoveel, niet al te leuke, baantjes heb gehad, heeft het mij nederigheid geleerd. het heeft mij geleerd dat ik nooit zonder werk zou komen te zitten omdat wanneer je wilt werken je altijd werk kan vinden.

Ik ben nu hartstikke dankbaar voor de plekken waar ik werk en de verantwoordelijkheid die ik krijg op mijn huidige werk. Ik werk als groepsbegeleider bij een dak en thuisloze opvang en als persoonlijk begeleider voor een aantal kinderen en jong volwassenen. Dit werk leert mij veel over mijzelf en ik heb het gevoel dat mij hierdoor echt goed kan ontwikkelen in mijn rol als sociaal werker. Toch heb ik het nog steeds vaak druk, momenteel bestaat een gemiddelde werkdag van mij met alles uit ongeveer 10 uur. Hierdoor is koken ook soms een opgave. Vroeger maakte ik, als ik een vrije dag had, meerdere gerechten die ik makkelijk in kon vriezen. Denk hierbij aan sauzen voor pasta of curry, stoofpotjes en soepen. Soepen waren wel mijn favoriete omdat je deze vaak gezond zijn en je deze snel kan laten ontdooien en opeten. .

Pompoen tomaat soep

1 hele fles pompoen
1 eetlepel olijfolie
1 ui
2 a 3 teentjes knoflook
3 a 4 stelen bleekselderij
een blokje gember van 2 bij 2 cm
1 a 2 blikken gepelde tomaten in blokjes
1 liter groente of tuinkruiden bouillon
zout, peper en cayenne peper naar smaak
1 grote soeppan
1 staafmixer

Je verwarmt de oven voor op 180 graden. De flespompoen snijd je door het midden. Je haalt de zaadjes eruit en bestrijkt hem met een kwart eetlepel olie. Je legt de twee helften met de binnen kant naar boven in een ovenschaal. Deze bak je in de voorverwarmde oven voor ongeveer 60 minuten of als de bovenkant zwart geblakerd is. Dit haal je eraf en als de pompoen is afgekoeld kan je de schil ook makkelijk verwijderen. De schil kan je ook eten alleen vindt ik het zelf niet fijn in de soep. de rest snijdt je in stukken.

De basis voor iedere soep. In verhouding tot 1 liter bouillon: Je snippert 1 uitje, hakt 3 stelen bleekselderij en hakt 2 teentjes knoflook. Je zet de soeppan op een laag vuur en in de pan doe je een beetje olie. In de olie bak je rustig de ui. na 5 minuten of als de ui slap is doe je de bleekselderij en de knoflook er bij. Dit laat je weer voor 3 a 5 minuten staan terwijl je goed roert. Hieraan voeg je gewenste groente toe en daarna 1 liter gewenste bouillon en de gewenste kruiden.

Je maakt de basis voor je soep. Je hakt de gember en doet deze erbij. Hieraan voeg je de pompoen in stukken toe en de tomaten in blik. Als dit kookt voeg je de bouillon hieraan toe. Dit laat je voor 15 minuten prutellen. Hierna maak je met de staafmixer er een egale soep van. De soep breng je op smaak met het zout, de peper en de cayenne peper.
Serveer dit met wat brood en eventueel een lepeltje crème fraîche.

5 reacties

  1. Marie (student) op zegt:

    Hey Sophia
    Ik vind het mooi om te lezen hoe hard je knokt voor je eigen leven. En leert dankbaar zijn voor de kleine dingen. Het is iets waar ik, en ik denk ook vele anderen, iets van kunnen leren. Ik heb bewondering voor je!
    PS: Leuk, zo al die receptjes in je blog!!

  2. Charissa op zegt:

    Charissa (student)

    Dag Sophia
    De dankbaarheid die je met je meedraagt is sterk te voelen tijdens het lezen van je blog.
    Je bent met veel verschillende zaken bezig en geeft in eigen woorden aan dat je leven “drukker is dan ADHD”. Uiteraard heeft iedere persoon ook nood aan rust en ontspanning om ons welzijn te bevorderen. Hoe voorkom jij dat je drukke agenda je welbevinden op een negatieve manier beïnvloedt?

    • Sophia op zegt:

      Hoi Charissa, Goede vraag inderdaad! Ik ben daar zelf soms ook nog naar opzoek. Ik krijg rust van dingen doen die mij voldoening geven. En ook ben ik er inmiddels achter dat wanneer iets mij geen voldoening geeft ik het niet hoef te doen. Zo zit ik nu in de studentenraad van mijn school en weet ik dat ik hier komend jaar niet mee door wil gaan omdat dit tegen mijn verwachtingen in alleen om leeswerk en om administratief werk gaat en niet zoals de jongerenraad is in de zin dat je niet als studenten zelf kan beslissen waarover het gaat. Dit hoef ik dus niet door te zetten. Wanneer ik mij overladen voel maak ik dus een inventarisatie van wat al mijn verplichtingen zijn en wat ik allemaal doe en in dit lijstje ga ik dan tijdelijk of permanent in schrappen zodat ik (hopelijk) geen burnout krijg.

  3. Louise (student) op zegt:

    Dag Sophia

    Eerst en vooral vind ik het enorm bewonderenswaardig te zien wat voor een hoop werk jij al verzet hebt op zo’n jonge leeftijd en hoe vroeg jij zelf jouw plan al moest leren trekken!
    Ik vroeg me af of jij in deze periode enige hulp hebt gekregen. Werd jij voldoende ondersteund? En zo ja, door wie? En zo nee, wat denk jij dat hulpverleners zeker en vast moeten weten en aandacht voor moeten hebben wanneer ze aan de slag gaan met iemand die in jouw situatie van toen zit? Was jij voorbereid op hoe jij de huur, verzekeringen,… op je eentje moest regelen? Kortom waar denk jij dat de hulp voor jou te kort schoot? Waar denk jij dat er voldoende aandacht voor moet vrijgemaakt hebben om niet in zo’n situatie terecht te komen?
    Ik studeer momenteel Pedagogische wetenschappen en zou hierdoor graag jouw stem horen om dit mee te pakken als toekomstige pedagoog / opvoeder.

    Groetjes Louise

    • Sophia op zegt:

      Hoi Louise, hartstikke bedankt voor jouw vragen. Ik heb sinds mijn 12de ondersteuning gehad eerst vooral door psychologen en sociotherapeuten en daarna vanaf 15 door jeugdzorg, <op eigen verzoek. Omdat ik wist dat voor mij de enige manier om mijn verwerkingsproces in te gaan was door afstand te nemen van een huishouden waar ik niet de vrijheden en ontwikkelingskansen kreeg die ik nodig had. Ik woonde toen eerst van 16 tot 18 jaar bij een naast wonend mentorhuis en daarna van 18 tot 20 jaar op een satelliet-woning. Ik was gestopt met school van 16 tot 18 omdat ik wist dat ik dit af zou moeten maken op een ander moment. Ik had toen een mentor die naast het trainingshuis woonde, vandaar de naam, en die zei toen ik begon over later een zelfstandige studie doen, 'Dat ga jij nooit halen, ik heb het geprobeerd mij is het ook niet gelukt. Jij kan beter iets praktisch doen.'. En ondanks dat ik hier boos over was, gaf het mijn rebelse zelf wel een drive om door te gaan en haar ongelijk te bewijzen. Ook waren er voor haar 5 andere hulpverleners die er alles aan deden om een studeerplek mogelijk te maken. En heb ik het geluk gehad dat ik toegang had tot een examencursus wat zorgde dat ik echt klaar was om het te halen. Wat de praktische zaken betreft heb ik geluk gehad dat ik in een betrokken groep van ervaringsdeskundige zat, namelijk de Jongerenraad. Dit is een cliëntenraad voor jongeren in jeugdzorg. Hier hadden wij de workshop ben jij er klaar voor ontwikkeld waarin je alles te weten kwam over het leven na 18 jaar. als ik hier niet in had gezeten en hulp van had gehad dan denk ik dat ik geen huis, studie of baan had gehad. Ik heb zo ontzettend veel steun gehad van deze groep en de begeleiders hiervan dat is echt ongelofelijk. Deze groep heeft mij de corrigerende ervaringen gegeven die ik nodig had om het vertrouwen in mijzelf en de wereld om mij heen terug te vinden. Ik denk dat deze praktische hulp van inschrijven bij de juiste woningbouw stichtingen, vinden van werk, weten waar je goedkope spullen en inboedel kan regelen, weten hoe financiën werken, weten hoe je een (uitvoerbaar) plan maakt voor de toekomst, weten wat mogelijk is en onmogelijk is in studeren en al deze dingen ook écht op tijd weten enorm onderschat worden. En ik denk dat ervaringsdeskundigheid hier juist perfect bij aansluit omdat de jongeren die in dat proces zitten of er net klaar mee zijn of er net mee beginnen het beste en meeste af weten van de huidige stand van zaken. Zeker omdat regelingen en al die ambtelijke en gemeentelijke zaken ook vaak veranderen. Veel succes met je studie ik hoop dat dit jouw vragen beantwoord!

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *