Een van de ergst dingen dat je als kind kan ervaren is vragen om hulp en niemand die luisterd. Ik heb dit meegemaakt vroeger. Dan raap je alle moed dat je hebt bij elkaar en vraag je om hulp. En het antwoord dat je dan krijgt is neerbuigend alsof je je aanstelt. Of dat mensen een excuus zoeken om toch maar niet te helpen.

Dit is een ramp. En dit is bij mij gebeurd. Ik heb vaak om hulp gevraagd maar ik kreeg geen respons terug. Of toch niet degene die ik nodig had. Dit heeft een neveneffect gehad op mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik durfde mensen niet tegenspreken als ik het niet akkoord was, ik zegde alleen maar wat andere wilde horen en ik bekeek elke situatie van 2 kanten. Dit zorgde ervoor dat ik met mezelf in de knoop lag. Ik kon nooit boos worden want ik probeerde de andere persoon te begrijpen, heel frusterend eigelijk. Deze roalercoaster van emoties heeft tot mijn 18de geduurd.

Toen was er EINDELIJK iemand die mij serieus nam en echt luisterde. Deze persoon was iemand van het CLB. Hij vertelde mij over mijn rechten, wat mijn opties waren en het belangrijkste, hij bracht mij in contact met een therapeut. Dit heeft mij echt geholpen en ervoor gezorgd dat ik mij heb ontplooid tot de dame die ik ben vandaag. Ik ben hem heel dankbaar voor al zijn hulp!

Nu een kleine taboe uit de weg helpen. Als ik zeg dat ik met een therapeut heb gepraat, kreeg ik 7/10 keer een blik geworpen met de opmerking: “Oei, wat is er mis met jou? Dit is een verkeerde ingesteldheid. Weet dat hulp vragen en erover praten met iemand heel normaal en OK is. Je staat er niet alleen voor. Het doet goed om iemand objectief te hebben die je kan gidsen doorheen je gevoelens, je trauma’s en die een luisterd oor kan bieden.

Nu mijn vraag aan jou: Heb jij al eens hulp gevraagd en niet gekregen? Wat heb je toen gedaan?

12 reacties

  1. Fien op zegt:

    Respect voor je verhaal!

  2. Juliette (studente) op zegt:

    Dag Sharon!

    Ik stelde jou gisteren al een vraag, maar ik kon het niet laten om nog een vraag te stellen!

    Als jij aan een iemand vertelt dat je in de hulpverlening zit, hoe zou jij willen dat ze reageren dan? Heb je dus tips voor mensen die niet echt weten hoe ze hier mee moeten omgaan?

    Ik vind dat je jouw ervaringen en gevoelens heel mooi onder woorden kan brengen. Ik lees jouw blogs met veel interesse! 😊

    Alvast bedankt voor jouw antwoord.

    Groetjes, Juliette (studente)

    • Sharon op zegt:

      Hey Juliette
      Wat een compliment, dankje wel!
      Ik zou het leuk vinden dat mensen positief reageren en kunnen zien dat mijn verleden niet betekent dat ik niks kan bereiken. Ik hoef geen meedelijden of een vooroordeel dat het mijn schuld is. Ik ben niet de enigste met een “slechte” jeugd. Het komt vqker voor dan we denken.

      Aan jongeren in een instelling zou ik als tip geven;” Schaam je niet dat je in een instelling zit. Je mag trots zijn dat je in een veiligere omgeving bent en bekijk het ook positief. Je bent 24/7 bij je vrienden.”

      Aan personen die niet veel een instelling weten zou ik zeggen: “Oordeel niet te snel over de jongeren. Je kent hun verhaal niet. En een instelling is niet negatief het is een veiligere omgeving dan thuis.”

  3. Bauke (student) op zegt:

    Hallo!

    Eerst en vooral wil ik zeggen, dat ik het zeer jammer vind dat je al die jaren geen respons hebt gekregen op je vraag naar hulp. Ik kan me maar half inbeelden hoe frustrerend dit moet geweest zijn. Ik vind enige herkenning in je verhaal. Nog niet zolang geleden heeft een vriend bij mij aan de alarmbel getrokken. Ik heb naar hem geluisterd, met hem gepraat en hem uiteindelijk ook de tip gegeven om eventueel (professionele) hulp op te zoeken. Hij is echter een koppig persoon en wil deze hulp niet zoeken, zelfs niet wanneer ik voorstel om samen te gaan. Ik denk dat deze koppigheid om geen hulp te zoeken voornamelijk bij hem voortkomt vanuit die taboegedachte, die jij hier zo mooi hebt beschreven. Ik moet ook eerlijk zeggen, dat ik niet wist dat hij zo diep zat ondanks subtiele red flags die ik van hem kreeg. Ik heb hierdoor enkele vragen: Eens naar je hulpkreet werd geluisterd, heeft het dan veel tijd gekost om effectief de stap te zetten? En hoe denk jij dat men als hulpverleners/therapeuten de drempel naar hulp kan verlagen/ het taboe minder taboe maken? Ten slotte vroeg ik me ook af hoe je best op een schreeuw naar hulp reageert?

    Bedankt om je ervaringen zo open te delen. Ik denk dat iedereen hiervan kan leren.

    Groetjes
    Bauke (student)

    • Sharon op zegt:

      Mooi goed dat hij wel naar jou komt. Dit toont aan dat hij jou wel als vertrouwenspersoon zien.
      De eerste stap bij mij werd eigelijk gezet door het CLB op school. Hij bracht mij in contact met een therapeut en is de eerste keer ook meegegaan. Dit was voor mij goed want ik was heel gesloten en ik vertrouwde hem dus ik kon de therapeut ook vertrouwen. Dit is allemaal heel snel gegaan. En voor mij ook geen dag te laat.

      Wat belangrijk is is dat de maatschappij gaat zien dat hulpverleners en therapeuten ook mensen zijn. Ook is het belangrijk om te weten dat zij er niet alleen zijn als je een psychische aandoening hebt maar dat ze voor veel meer staan. Ze zijn er ook gewoon voor je. Het zou goed zijn dat we aan de maatschappij kunnen aantonen dat jongeren met een soortgelijke achtergrond ook iemand nodig hebben en of ouders die hun verhaal willen doen. Ook jongeren die thuiswonen maar hulp nodig hebben met bepaalde zaken te plaatsen. Hulpverleners/ therapeuten zijn mensen die objectief naar je situatie kunnen kijken. Snap je wat ik bedoel?

      Wat ik zou doen bij een hulpkreet is op een subtiele manier doorvragen. Waarvan komt deze hulpkreet? Wat wordt er verwacht van mij? wat kan ik doen? En hoe kan ik een luistert oor bieden. Nu ik ben niet de subtielse maar ik let er wel op. Het mag geen kruisverhoor worden. Uit eigen ervaring heb ik gemerkt dat je dan dichtklapt.

  4. Louise (student) op zegt:

    Hi Sharon!
    Wat fijn dat je je verhaal zo eerlijk en openlijk deelt. Ik ben er zeker van dat je hiermee veel mensen bereikt en aanmoedigt om de stap te zetten naar psychologische hulpverlening. Zelf ben ik iemand die vaak zal luisteren naar iedereen en zo goed mogelijk probeert te helpen, maar zelf vind ik het moeilijk om mij volledig ‘bloot’ te geven, maar dan onthoud ik weer ‘iedereen is het waard en dus ook ikzelf’.
    Je schreef dat er voordien nog niemand naar jou had geluisterd en dit een neveneffect teweeg bracht. Ik heb dit helaas meermaals al gehoord dat men psychologische problemen niet serieus neemt. Ook de reactie die men iemand geeft wanneer je je kwetsbaar opstelt en vertelt dat je psychologische hulp krijgt, is vaak pijnlijk.
    Ik vroeg mij af dat wanneer je je op dit moment terug inbeeldt als Sharon van enkele jaren geleden, je iets tegen jezelf kan zeggen om te blijven doorzetten of wat is iets dat jou hiertoe zou ondersteunen? Verder vroeg ik mij af wat jouw ultieme droom is in de lijn van het doorbreken van deze taboe?
    Blijf doen wat je gelukkig maakt en vooral: blijf jezelf!
    Veel liefs

    • Sharon op zegt:

      Hey!

      Wat een mooie tekst!
      Ik vind het jammer om te horen dat je dit ook al meermaals hebt gehoord. Dit is een taboe dat vandaag de dag nog enorm aanwezig is. Terwijl het heel normaal is om met iemand te praten die objectief naar de situatie kijkt. Als ik kijk hoezeer mij dit heeft geholpen. Anders had ik nooit deze blogs kunnen maken. Want ik heb aangeleerd om niets “negatief” naar de buitenwereld en doen alsof alles perfect is.
      Ik zou aan mezelf zeggen om nog openener te zijn. En om sneller voor mezelf op te komen zowel naar vrienden als familie toe.

      Wat mijn ultieme droom is is dat jongeren niet meer worden veroordeelt door de fouten van hun ouders. Want zij dragen de gevolgen en als ze hulp zoeken moet dit gepromoot worden en niet afgebroken.
      Grtjs!

      • Louise (student) op zegt:

        Hi Sharon!
        Dankjewel voor je antwoord!
        Dat is inderdaad een mooie droom! Stel dat alles kan en je alle middelen ter beschikking hebt, heb je dan enig idee hoe eender wie zou kunnen helpen om deze droom waar te maken en het taboe uit de wereld te krijgen?

        Veel liefs
        Louise (student)

        • Sharon op zegt:

          Ik denk iedereen wie. Want het is de bedoeling dat de hele maatschappij anders gaat kijken naar deze hulpverleners. Maar een goede stap zou al zijn in scholen. Maak het daar bespreekbaar en dan zo opbouwen naar instellingen, ouders en zo opwerken tot we alle sectoren gehad hebben. Deze blogs zijn al wel een stap in de goede richting.
          Maar dit is een ideale droom

  5. Linse (studente) op zegt:

    Dag Sharon,

    Eerst en vooral wil ik even kwijt dat ik ontzettend veel bewondering heb voor jouw openheid en doorzettingsvermogen. Ik vind het heel moedig dat jij jouw verhaal met iedereen wilt delen.

    Doorheen jouw blogs schreef je dat je veel had aan de steun van de CLB medewerker en de therapeut en dat je hen allebei vertrouwde. Als toekomstig orthopedagoog vraag ik me dan ook af, wat maakt voor jou een goede hulpverlener die je kan vertrouwen? En hoe denk je dat je als hulpverlener kan inzetten op deze vertrouwensrelatie?

    Veel succes nog in de toekomst!

    Groetjes,
    Linse (studente)

  6. Dolly op zegt:

    Van mij was het een vertrouwensleerkracht en het jac die me hebben geholpen. ook het clb is ok, maar minder bereikbaar ivgm die leerkracht.
    later de dame van kind & gezin bij de zaken voor mijn eerste baby’tje

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *