Vandaag wil ik het graag hebben over mijn hondje dat afgelopen zaterdag werd ontvoerd. Ik ging naar de Albert Heijn in mijn straat en na boodschappen te hebben gedaan, kwam ik terug thuis en besefte ik dat mijn bankkaart weg was. Ik heb toen de weg afgelegd terug naar de winkel samen met mijn hondje. Ik vond mijn bankkaart nog steeds niet … Dus moest ik even terug naar de winkel om te vragen of zij mijn bankkaart hadden gevonden. Aangezien mijn hondje niet binnen mocht in de winkel heb ik haar in de parking gelaten op -1. Ik heb haar vast gebonden en eventjes in een karretje gedaan omdat ik wist dat ze er niet zelf uit kon springen. Toen ik echter terugkwam zag ik dat mijn hondje verdwenen was. Ik was gewoon in shock. De verantwoordelijke van de winkel werd erbij geroepen. Zij heeft met mij mee gekeken in de parking en stelde vast dat mijn hondje er inderdaad niet meer was. We zijn toen samen de camerabeelden gaan kijken. Maar wat bleek? Ze hebben geen camerabeelden in de ondergrondse parking, terwijl dat net de reden was dat ik haar daar heb gelaten. Ik hoopte dat – ook al dacht ik niet dat er iets zou gebeuren – er op zijn minst camera’s zouden zijn. Want ik kon haar ook buiten laten maar dat vertrouwde ik niet. Ik dacht: in de ondergrondse parking zijn altijd camera’s om de wagens van de chauffeur te beschermen. Toen ik dat begon te beseffen en het allemaal begon door te dringen, schoot ik in paniek. Ondertussen moest ik card stop bellen om mijn kaart te laten blokkeren en moest ik ook nog bellen naar de politie om de ontvoering van mijn hond aan te geven. Man, man, man, miserie, miserie, miserie zou Fernand van De Kampioenen zeggen. Wat bleek: de politie had een melding gemaakt van de ontvoering en zij kregen via hun dispatch te horen dat er een hond was binnengebracht in het asielcentrum. De mensen die haar hebben meegenomen vonden het zo nodig om mijn hondje zonder mijn toestemming en zonder de Albert Heijn te verwittigen (daar waar ze haar hebben weggenomen), mee te nemen omdat ze het erg vonden dat mijn hondje 2 minuten moest wachten. Omdat ze het erg vonden en dachten dat ze anders door iemand anders ontvoerd zou worden, dachten ze “ik doe het zelf maar”. Toen de politie contact opnam met het asielcentrum en vroeg om de gegevens van die mensen door te geven, weigerde het asielcentrum, want het viel zogenaamd onder de privacywetgeving. Yeah Right. Ze namen het zelfs op voor diegenen die mijn hond hebben ontvoerd. De politie drong bij hen aan om de gegevens door te geven, maar tevergeefs. Toen ik daar aankwam zag ik dat ze de kant van de ontvoeders kozen zonder aan mij te vragen wat er was gebeurd. Toen ik uiteindelijk mijn verhaal vertelde draaiden ze bij. Je ziet dus dat de slinger naar de andere extreme kant kan gaan. Van bezorgdheid naar bemoeizucht en ontvoering. Het feit dat zulke mensen eigenhandig denken te hebben opgetreden, heeft mij enorme angst en boosheid bezorgd. Ook het feit dat mijn hondje bang was aangezien zij die mensen niet kent en zij in een vreemd voertuig werd gestoken, valt niet te minimaliseren. Ik ga nog zien wat ik verder kan doen ik hou jullie op de hoogte.
De positieve noot van dit verhaal is: mijn hondje is blij om terug bij haar baasje te zijn. ❤️
Woef, woef!

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *