Een nieuwe week, een nieuwe dinsdag dus ook een nieuwe blog. Vandaag wil ik met jullie mijn ervaring delen van onze eerste voorstelling over geluk(t).

Om te beginnen, ik was heel de dag gestresseerd. Zo zenuwachtig, misselijk en buikpijn. En achteraf denk ik “Waarom Sharon, waarom was ik zo zenuwachtig.” Het was zo fijn. Het is leuk om mijn verhaal te doen en zien dat we een impact hebben op jongere(n). Hoe groot of hoe klein, maakt niet uit. Het was verrassend om deze ervaring ook te delen met mijn broer. Dit is een ervaring waarin we elkaar ook nog steeds leren kennen en we ervaren dingen anders. De reacties die we kregen van de jongeren waren ook verrassend aangenaam. Ze deden actief mee, waren geïnteresseerd. Sommige hadden tijdens de voorstelling alle blogs al gelezen. Dit zorgt voor een fijne reactie want dat toont aan dat ze geïnteresseerd en getriggerd zijn.

We hebben ook een oude begeleidster terug gezien. Het was fijn om aan haar te tonen hoever we zijn gekomen in het leven. Wat mij wel greep is dat ze zich afvroeg wat ze had kunnen doen om bepaalde zaken te voorkomen, wel je kon niets anders doen. Ik had sneller voor mezelf moeten opkomen en om hulp vragen. Wat ook de realiteit is, is dat onze thuissituatie verergerde na mijn periode in de instellingen.

Ik ben zeer trots op vanavond en ik wil iedereen bedanken voor de fijne reacties!

Ik kijk uit naar de voorstelling morgen in Elegast.

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *