Sophia Ik heb een vriend. Niet heel lang nu, een paar maanden. Hij is lief, zorgzaam, slim en redelijk. Voor rede vatbaar, ik kan met hem praten. Maar kan ik wel praten. Ik ben 3 jaar lang single geweest om zo mijn leven weer op orde te brengen. Ik doe nu een studie heb een baan, een eigen huis en weer wat eigen waarde. Toch voel ik nog steeds dat ik niet genoeg ben. Hij voelt soms als een spiegel voor mijn tekortkomingen. Ik weet soms niet als ik verdrietig ben of het aan hem ligt of aan mijzelf. En wanneer ik verliefd ben ben ik vaak verdrietig.
Vaak kijk ik filmpjes over hoe een bindingsstijl invloed heeft op jouw liefdesleven en veel wijzer word ik er niet van. Ik heb een probleem dat weet ik wel! hoe los ik dat op? Door mijn gevoel te onderdrukken, door ineens koud en kil te zijn tegen hem of door extreem hard mijn best te doen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik mij kwetsbaar voel en hij geen intentie heeft om mij te kwetsen. Na zoveel jaar begin je dat wel te herkennen die intentie. Die intentie begint zelf een beetje als thuis te voelen. Die intentie heeft veel los en kapot gemaakt bij mij als meisje. En die intentie zie ik niet in hem maar soms nog steeds in mijzelf. Ik waag de sprong voor hem want in mijn redelijkheid weet ik dat hij goed voor mij is. Al voelt het soms als onbekend terrein.
Met mijn ervaring heb ik een ding zeker geleerd goed of slechte vriendjes. Je moet vooral lief zijn voor jezelf. Op momenten dat jij je minder voelt kan je jouw eigenwaarde niet van een persoon af laten hangen. Ik praat met mijn vriendinnen en ik voel mij beter, zeker deze tijd zijn die gesprekken zeer waardevol. Ik maak comfortfood en zorg goed voor mijzelf. Het is niet goed om verdriet weg te eten dus ik zorg voor een gebalanceerde maaltijd. Goed voor jezelf zorgen met genoeg discipline is ook een vorm van liefde aan jezelf geven. met een dekentje en een warm bord kijk ik ‘Bridget Jones’, geweldig die films.
Shepherds Pie,
Een heerlijke oven schotel. Niet te moeilijk en zeer lekker en voedzaam. Dit recept is goed voor 4 porties.
500gram gehakt (lam of rund)
1 ui
1 teentje knoflook
1 a 2 blikjes tomaten puree
400 gram ingevroren doperwten en wortels
wat tijm en peterselie
zout en peper
(eventueel wat bouillon naar keuze)
500 gram Aardappel puree ( zelfgemaakt of uit een zakje)
200 gram geraspte kaas
Een ovenschaal en twee pannen.
Verwarm de over voor op 180 graden Celsius
Je bakt het vlees altijd als eerste in de pan, dit is een regel om zo de echte vlees smaak te behouden. Dan doe je er een versnipperd uitjes bij en de tomaten puree. Dit breng je goed op smaak met de kruiden en zout en peper. Het is een soort saus, als het te dik is doe je er een klein beetje bouillon bij en eventueel wat extra tomaat. Je doet de groentes erbij en laat dit sudderen.
je maakt de aardappelpuree en doet hier 150 gram van de kaas doorheen totdat het in de aardappelpuree gesmolten is. Breng de puree eventueel eerst op smaak met zout en peper, altijd eerst proeven. Zorg ervoor dat je nog een beetje kaas overhoudt.
Waneer de groentes in de saus gaar zijn en de saus zelf dik genoeg en goed op smaak is doe je deze in de ovenschaal. zorg dat je genoeg ruimte hebt om het geheel te bedekken met de aardappelpuree. Wanneer je de saus met aardappelpuree hebt bedekt strooi je de kaas eroverheen. Dit zet je voor 30 minuten in de voorverwarmde oven. Eetsmakelijk!
5 reacties
Hey Sophia,
Ik heb bewondering voor jou. Voor jouw dapperheid, doorzettingsvermogen en openheid. Het is allemaal zo ingewikkeld maar jij doet het wel!
Als toekomst orthopedagoge vraag ik mij af of een tussenkomst van een professional voor jou ooit een meerwaarde had kunnen zijn? Bijvoorbeeld in situaties met slechte vriendjes, het wagen van de sprong naar het goede vriendje,… Maar vooral vraag ik me af hoe die tussenkomst er moet uitzien? Wat had een hulpverlener voor jou kunnen doen of aan jou kunnen zeggen waardoor jij geholpen was?
Groetjes,
Mira (student)
Orthopedagogiek vindt ik zelf een prachtig vak, vooral omdat er zo op de opvoeding gefocust wordt en niet alleen op het gedrag. Een verlegging van focus had bij mij erg kunnen helpen omdat ik toen veelal het gevoel had dat het aan mij lag. Mijn ouders hebben zeer ernstige beschuldigging gemaakt naar mij die nergens op slaan en ik nog steeds met mij meedraag, zoals dat het mijn fout zou zijn geweest dat mijn moeder een tia heeft gehad. Ook werden bepaalde gedragingen in mijn puberteit niet toegestaan en zwaar bestraft, zoals dat ik niet naar feestjes toe mocht of als ik iets later dan gewenst thuis kwam, hier heb ik het over 19 uur ipv 18. Wat mij hielp tijdens de hulpverlening was als het door iemand gerelativeerd werd en als ik het gevoel kreeg dat ik mijzelf kon zijn. De beste hulpverleners voor mij waren ook mensen waarbij dit kon en die ook zelf lieten merken dat zij niet perfect zijn en dat dat oke is.
Hey Sophia
Ik herken mezelf een beetje in jou. We delen een soort bindingsangst. Goed dat je dan toch de sprong in het diepe hebt gewaagd! Leren vertrouwen hebben in anderen is niet altijd eenvoudig, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is mooi hoe liefdevol je over je vriendje schrijft! Durf en blijf kleine stapjes zetten samen, jullie vinden jullie weg zeker wel! Als toekomstige orthopedagoge en sociaal werkster zou ik graag willen weten of je tips hebt voor mij in de toekomst om ook rond dit topic meer focus te leggen in een hulpverleningstraject.
Btw, super lekkere receptjes! Sinds corona ben ik ook aan het koken geslagen, ik test je receptjes met plezier eens ui!
keep up the good work, bezige bij!
Groetjes
Charlotte (studente)
Hoi charloote leuk om te horen dat je jezelf herkent. vaak zie bij mensen die zelf de hulpverlening ingaan dat ze zelf ook iets hebben of hebben meegemaakt. Tips vanuit mij om te praten over dit topic kunnen zijn om er zelf ook deels openheid over te geven, voor mij hielp het dat ik op een moment een hulpverlener had waarbij daten ook niet gemakkelijk ging en dat ik daardoor he gevoel had dat het oke en menselijk is. Zij kon ook goed verwoorden en duidelijk maken wat voor haar grenzen zijn in relaties iets waar ik in die tijd veel moeite mee had. Humor over gedeelde en herkenbare dingen en uitspraken hielp mij erg om zo het gesprek open en licht te houden. Een ding wat voor mij absoluut funest was voor het contact dat ik had met een hulpverlener was dat ik het gevoel had door haar beoordeeld te worden. Zij gebruikte worden als slet of hoerig in gesprekken met mij en ze vroeg mij ook eens of ik bang was om als slet gezien te worden, terwijl ik zelf dit wordt niet had gebruikt en hier mijzelf niet over uitliet. dit zorgde ervoor dat ik niet met haar praatte puur vanwege de angst om beoordeeld te worden. Terugkijkend vindt ik dit logisch want ik had nog niet een heel goede band met haar opgebouwd en het is ook een zeer gevoelig onderwerp waarin ik denk dat wij vrouwen ons vaak toch onzeker of ongemakkelijk in voelen. Dank voor je complimentjes en jij oook keep up the good work!
Hey Sophia
Ik herken mezelf een beetje in jou. We delen een soort bindingsangst. Goed dat je dan toch de sprong in het diepe hebt gewaagd! Leren vertrouwen hebben in anderen is niet altijd eenvoudig, het is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is mooi hoe liefdevol je over je vriendje schrijft! Durf en blijf kleine stapjes zetten samen, jullie vinden jullie weg zeker wel! Als toekomstige orthopedagoge en sociaal werkster zou ik graag willen weten of je tips hebt voor mij in de toekomst om ook rond dit topic meer focus te leggen in een hulpverleningstraject.
Btw, super lekkere receptjes! Sinds corona ben ik ook aan het koken geslagen, ik test je receptjes met plezier eens ui!
keep up the good work, bezige bij! 🙂
Groetjes
Charlotte (studente)