Sharon Mijn broer en ik hebben veel dingen samen meegemaakt. Nogal logisch als je samenwoond🙈 Ik ben blij dat ik hem heb. Ookal moet ik toegeven dat we elkaar 5 jaar niet gehoord of gezien hebben. Dit tot 2 jaar geleden. Ik was boos, teleurgesteld en angstig omdat hij terug bij papa ging wonen, omdat ik wist dat ik hem niet kon “beschermen”. Beschermen staat tussen aanhalingstekens omdat ik als kind nooit voor hem ben opgekomen. Ik heb pas op mijn 17 durven opkomen voor hem want ik kon niet meer.
Nu ben ik 25 en tot op heden voel ik mij hier schuldig over. Als grote zus moest ik iemand zijn waar hij naar opkeek en ik liet hem in de steek. Ik heb hem al gezegd dat ik mij hiervoor schuldig voel maar dat gevoel blijft. Ik probeer er op elke manier te zijn voor hem nu ik hem terug heb. Als kind ben je loyaal of bang of beide van je ouders. En ik was beide. En dat had ik niet mogen zijn want als ik meer lef had hadden we misschien sneller van huis weggegaan en moest mijn broer minder geweld meemaken dan dat hij nu heeft meegemaakt. Maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Nu hij is er goed uitgekomen. Hij is opgegroeid tot een knappe man die weet wat hij wilt in het leven. Iemand die correcte waarden en normen heeft en hij heeft zijn leven op orde. Ik kan niet trotser zijn op hem!
4 reacties
Hey Sharon!
Ik vind het hartverwarmend om te lezen dat je terug een sterke band hebt kunnen opbouwen met jouw broer. Wetende dat jullie beiden, ondanks jullie verleden, beiden sterk in het leven staan en mooie vooruitzichten hebben lijkt mij een enorme boost.
Ik vroeg mij echter af of de hulpverlening vroeger veel moeite heeft gedaan om die relatie tussen jou en jouw broer te behouden? In de periode dat je geplaatst bent, kon je uw broer dan nog veel zien bijvoorbeeld of probeerden de hulpverleners jullie aan te zetten tot contact? Het lijkt immers soms zo alsof broers en zussen wat uit elkaar getrokken worden in de jeugdhulpverlening, en ik vroeg mij af of dit ook bij jullie het geval was.
Bedankt al voor jouw antwoord. 🙂
Bo Galle (student Orthopedagogiek)
Hey Bo!
Dankje voor je berichtje. In de eerste 2 instellingen hebben ze mij en Ian samengehouden in de groep. In de instelling van Schoten hebben we de eerste paar weken samengezeten in de leefgroep maar ik was “te oud” voor deze groep en werd naar een andere groep gebracht. Deze was wel naast Ian zijn groep dus we zagen elkaar vaak en als er een feestje was voor Ian zijn verjaardag of de mijne dan mochten we naar elkaars groep komen. Dus ze hebben wel hun best gedaan! Waar ik wel heel blij om ben want hij was mijn enige continue houvast.
Grtjs!
Ouh oké, blij om dat te horen! Ik kan geloven dat het gevoel van ‘elkaar nog te hebben’ in die woelige periode een grote kracht was binnen het hele gebeuren. Goed dat de instellingen hier dan ook op ingezet hebben.
Groetjes, Bo!
Een vraagje aan jou
Hoe zou jij die band kunnen versterken alz begeleider?