Sharon Ik heb een heel kleine familie. En je zou denken met een kleine familie heb je meet contact maar dat is niet zo. Ik moet eerlijk toegeven dat dit ook aan mij ligt. Ik werk heel veel in het ziekenhuis of aan het huisje.
Vroeger zagen we elkaar vaker omdat we dit ook deden voor bompa. Maar sinds hij en boma gestorven zijn, is de lijm die de familie bij elkaar houdt wat verdwenen. We proberen nog af te spreken om boma en bompa te herdenken wanneer ze jarig zijn. Dit doen we door naar het kerkhof te gaan en een shotje te drinken van hun lievelingsdrankje. Dit is een traditie dat we al 4 jaar proberen vol te houden. Maar door de corona is dit ook in 2020 niet doorgegaan…
Ik ben blij dat ik terug contact heb met mijn broer. Dit is nu 2 jaar. We hebben een breuk gehad van 5 jaar, maar we zijn nu allebei volwassen en dat voel je aan onze relatie. We kunnen op elkaar rekenen. En dat we samen aan dit project werken is leuk. Zo komen we meer te weten over elkaar en hoe wij dingen vroeger hebben ervaren. Ik kan me geen leven zonder hem meer voorstellen.
Dan heb ik nog een familie en dat is de schoonfamilie. Zij zijn nu 8 jaar deel van mijn leven en wat heb ik geluk met hen. Ze hebben mij allemaal met open armen ontvangen. Ze weten ook alles van mijn verleden en hebben mij hier nooit op veroordeeld. Ik kan met trots zeggen dat ze ook mijn familie zijn.
Dan heb ik nog 1 familie en dit zijn mijn vrienden. Dit zijn stuk voor stuk mensen met een gouden hart. Ik ben de meme voor mijn petekindje. Hij wordt er dit jaar 8 en wat zie ik hem graag. Ook zijn 2 jaar oudere broer, papa en stiefmama hebben een plaatsje in mijn hart. Ik heb dan ook nog 2 beste vriendinnen. Die mij steunen door dik en dun en die ik 24/7 kan bellen als er iets is. En natuurlijk ook visa versa.
Ik kan met veel trots zeggen dat ik mensen achter mij staan heb die accepteren wie ik ben, hoe ik ben en waarom IK ik ben.
2 reacties
Dag Sharon,
Ik heb al jouw blogs gelezen en ik heb echt bewondering voor de thema’s die je durft aanhalen. Het lijkt mij echt niet evident om over bepaalde zaken te schrijven dit dan op een blog te zetten die iedereen kan lezen. In deze blog schrijf je over mensen die familie voor je zijn en die je altijd steunen, wat waarschijnlijk een enorme steun is in deze tijden. Je laat ook weten dat jouw schoonfamilie je nooit veroordeeld heeft op basis van het verleden, wat zeer mooi is om te horen! Ik vroeg me hierbij wel af of het vaak voorkomt dat mensen een vooroordeel hebben op basis van jouw verleden en als dit zo is hoe je daar dan mee omgaat?
Ik heb veel bewondering voor de positiviteit die je bezit en het besef dat je hebt over wie je bent als persoon.
Groetjes,
Arnaud (Student)
Hey!
Wat lief dat je dit zegd. Het is inderdaad niet altijd gemakkelijk maar ik wil ook dat de blogs eerlijk zijn en niets verbloemen.
Ik heb wel al ervaren dat als men hoort dat ik in een instelling heb gezeten mensen direct denken dat ik een rebel ben en iets verkeerd heb gedaan. Als ze dan durven verder vragen merken ze direct dat er meer achter mijn verhaal zit. Soms krijg je dan wel een blik van meedelijden war ik ook niet wil. Ik denk ook dat in vroeger het grootste vooroordeel had over mezelf. Ik voeld emezelf vaak niet goed genoeg om mama te worden of ik kon geen huisje of appartement kopen. Ik zag deze toekomst niet voor mij. Door te praten en hiervoor te werken heb ik alles bereikt wat ik wil bereiken.
Grtjs!