Sharon Mensen hebben snel een vooroordeel. Ik moet eerlijk zijn, ik ook. Ik weet dat dit niet goed is maar soms gebeurd dit automatisch. Het is goed om erbij stil te zijn dat je “open minded” moet zijn.
Als ik zeg:”ik heb in een instelling gezeten.” Dan kijken mensen je aan alsof je in een gevangenis zat, allesins de personen die dit zelf niet hebben meegemaakt. Het is ook moeilijk om te verwoorden hoe het is om bij je ouders weggehaald te worden en opgevoed te worden door vreemde.
Nu mijn ervaring van geplaatst zijn was fijn. De eerste paar dagen natuurlijk niet. Je kent er niemand, je zit ineens 24/7 bij vreemde. Maar als je iedereen leert kennen is het een hele ervaring. Ik zat elke dag bij mijn vrienden, moest niet afspreken om met hen te zien want ik leefde samen met hen.
Ik ben 3 keer geplaatste geweest. De eerste keer was voor 4 maanden, de 2de en 3de telkens een jaar. Van de eerste instelling weet ik niet meer zoveel want ik was maar 9 jaar. De tweede instelling was tof. De school was leuk, de begeleiders waren tof en we hadden in de zomer toegang tot een speelpleinwerking. Ik heb mij toen rot geamuseerd. De derde instelling was ook fijn maar groter dus meer groepen, meer verschillende leeftijden. Dit was ook maar anders, niet leuker of slechter gewoon anders. Ik werd ook ouder en realiseerde me meer en meer dat ik een buitenbeentje werd op school. Maar dat is voor een andere blog.
Dit is mijn ervaring, leuk! Ik realiseer mij wel dat thuis zijn in een goede, stabiele situatie beter was maar dit was een fijn plan B. Ik hoop dat nog jongeren een fijne ervaring hebben van hun instelling. En ik ben altijd curieus dus je mag altijd je ervaring delen
5 reacties
Dag Sharon
Ik vind het fijn om te lezen dat jij jouw ervaringen met instellingen als goed hebt ervaren!
Nu vind ik het als studente Pedagogische wetenschappen ook zeer belangrijk om te zoeken naar mogelijke werk- en verbeterpunten binnen de zorg.
Heb jij ooit een moment gehad waar je het gevoel had dat de zorg faalde? Zo ja, heb je dan tips voor de toekomst, hoe zou het voor jou bijvoorbeeld (nog) beter aangepakt kunnen worden?
Alvast bedankt!
Groetjes Zaya
Hey!
Er waren een paar monmentjes. Een van de momenten was met thuisbegeleiding. Ik en Ian raapte dan al onze moed bij elkaar om te vertellen dat papa aggressief was, en dit koste heel veel moed! En vervolgens werd er op het einde van de maand een verslag gemaakt van de gesprekken. Dus papa leesde dit ook en dan stop je al snel met praten.
Dag Sharon
ik vind het fijn om te lezen dat jij jouw ervaring met instellingen als goed hebt ervaren!
Nu vind ik het als studente Pedagogische wetenschappen ook belangrijk te zoeken naar mogelijke werk- en verbeterpunten binnen de zorg.
Nu is mijn vraag aan jou: Heb jij ooit het gevoel gehad dat de zorg op een bepaalde manier faalde? Zo ja, heb je dan tips voor de toekomst, hoe zou het volgens jou (nog) beter aangepakt kunnen worden?
Alvast bedankt!
Groetjes Zaya
Hey,
Ik vind het heel mooi om te lezen hoe open je praat over je gedachten, gevoelens en hoe je met alles omgaat. Dat is niet zo vanzelfsprekend en daar mag je zeker trots op zijn!
Spijtig genoeg bestaat de wereld nog uit veel vooroordelen zoals je zelf zegt. Ik denk dat dit deels komt omdat er nog een taboe heerst over instellingen, psychische problemen enzoverder. Door er open over te praten zoals jou, gaan mensen de andere kant van het verhaal beter begrijpen. Chapeau dus dat je zo open over alles praat!
Verder vroeg ik me af als toekomstig begeleider hoe je kan helpen om toch zo veel mogelijk een ’thuisgevoel’ te creëren in een instelling.
Aangezien de kinderen en jongeren uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald, vind ik het belangrijk dat ze zich zo snel mogelijk op hun gemak voelen en toch proberen om zo veel mogelijk een ’thuisgevoel’ te creëren.
groetjes Inez
Hey Inez!
Ik vind het belangrijk dat hierover gepraat moet worden en dat de taboe verdwijnt. Ik merk nu door deze blog bij te houden dat mensen een andere kijk krijgen op instellingen.
In de instelling in Berlaar had ik een echt thuisgevoel en dit kwam omdat ik mij door iedereen voelde geaccepteerd. Ik kon zijn wie ik was, zowel op school als in de leefgroep als op de speelplein in de zomer. We hadden ook een inbreng in de groep zo zaten we wekelijks eens samen om zaken als groep te beslissen. Zoals; welke activiteit we samen deden, wat we zeker wilde eten, etc.”
Het is vooral belangrijk (heb ik geleerd uit eigen ervaring) dat de begeleiders je mee inspraak geven. Natuurlijk in de mate van het mogelijke. Maar dit creëert een gevoel dat je ook belangrijk bent. Een voorbeeld; laat de jongeren een weeklijst creëren voor het avondeten. Dit klinkt heel banaal maar is heel fijn.
Veel succes!