Sharon Pesten komt overal en in elke vorm voor. Dit is jammer maar gebeurt sneller of vaker dan je denkt. De groep die het eerlijkst maar ook het hardst is, zijn kinderen. Zij doen dit vaak uit onwetendheid. Ik heb dit zelf ervaren. Laat mij je meenemen doorheen mijn jeugd.
Ik heb in 8 verschillende scholen gezeten. Mijn eerste school was in Maria Terheide. Ik heb hier gezeten van het eerste kleuterklasje tot de eerste 3 weken van het eerste leerjaar. Tijdens deze periode woonde mijn ouders nog samen en was ik een gelukkig kind op school.p Ik had een beste vriendin en was bevriend met iedereen.
Op een avond ben ik samen met mama, mijn broer en mama haar mama gevlucht en zijn we naar een vluchthuis gegaan in Boechout. Dit betekent dat ik van de een op de andere dag in een andere school was terechtgekomen. Als 6 jarige is dat moeilijk te plaatsen. Dit was voor mij een moeilijke periode zowel op school als thuis. Ik had niet echt vrienden de eerste maanden. Ik was het buitenbeentje…
Als kers op de taart werd ik 2 jaar later geplaatst voor een periode van 4 maand in centrum Antwerpen. Ik was op dat moment 9 jaar en van de een op de andere dag zat ik in een instelling (voor de eerste keer) en in een andere school. Op de eerste schooldag was de schoolfotograaf er om foto’s te nemen. Ik heb de foto’s bij mij thuisliggen en je ziet mijn verdriet. Ik werd in deze school niet echt gepest maar ik hoorde ook nergens bij. En 4 maanden zijn ook niet lang om echt vrienden te maken.
Volgende halte is terug mijn oude school in Boechout. In deze periode was ik ook veel bijgekomen in gewicht. Ik was een gemakkelijk slachtoffer want wie komt opeens in een school, gaat dan weg om na 4 maand later weer terug in de klas te zitten en is dan nog is mollig. Dit was echt moeilijk voor mij. Ik had ook niet het gevoel dat ik bij mijn leerkrachten terecht kon en stond er dus alleen voor.
Zoals jullie al weten ben ik in het 4de leerjaar door de jeugdbrigade van school gehaald en geplaast in in een instelling. Dit was in Berlaar. Net toen ik een vriendin had gemaakt in de school van Boechout. De moed zakt je dan in je schoenen. Maar ik moet je vertellen, de school in Berlaar was de MAX. Het was een kleine school, verbonden aan de instelling. Dus de kinderen op deze school waren bekend met het komen en gaan van kinderen. Dit was het beste jaar van mijn schoolcarrière. We waren één hechte groep. Je kan al raden hoeveel tranen ik heb gelaten toen ik op vrijdag hoorde dat ik zondag naar een andere instelling en dus ook naar een andere school moest gaan.
Zo komen we aan school nr 4. Deze school was de ergste. En nu lijk ik te overdrijven. Maar ik was een 10jarige meid, ik zat in een instelling zonder ouders, mama die maar 1 keer in de maand mag lansgstkomen. Mijnn klasgenoten hadden een mooi huis, beide ouders waren elke avond thuis en iedereen in de klas kende elkaar al jaren. En ineens ben ik daar in december dus het schooljaar was al half om. De kinderen begrepen mijn situatie niet en ik heb er lang over gedaan maar ik begrijp hen nu wel. Maar het doet wel pijn.
Ik zal je een voorbeeld geven. Het is carnaval ik en een andere klasgenoot komen allebei naar school als spaanse danseres. We moesten ons voorstellen in de klas. Deze klasgenote wilde niet samen met mij naar voor want we waren toch niet volledig hetzelfde. Mijn kleedje was uit de fun en verder was ik niet echt gesminked terwijl zij een mooi kleedje had, gesminked, haar haar was gedaan. Alles erop en eraan dus. Dit was voor mij niet mogelijk door mijn situatie.
Het middelbaar. Wat een aanpassing was dit. Ik woonde ook net terug bij papa. Ik heb mijn middelbaar in 2 scholen gedaan. Tijdens deze jaren werd ik niet echt gepest maar ik hoorde ook niet voor 100% bij de groep. Ik besef nu dat ik dit grotendeels zelf heb veroorzaakt. Ik had moeite om mezelf open te stellen en mensen toe te laten. Hierdoor had ik altijd maar 1 iemand als vriend waar ik mij aan vastklampte waardoor dit verstikkend kon zijn.
Op mijn werk wordt ik niet gepest. Maar ik moet toegeven dat ik het niet altijd even makkelijk heb gehad. In het begin wilde ik iedereen als vriend hebben. Dit was een gevolg van mijn ervaringen van vroeger want ik wilde niet het buitenbeetje zijn. Het heeft mij 3 jaar gekost om te beseffen dat dat het OK is om niet iedereen als vriend te hebben. Dat wil niet zeggen dat ik niet met iedereen kan en wil samenwerken maar ik hoef niet met iedereen na het werk af te spreken.
Wat ik de voorbije jaren heb geleerd is om jezelf te blijven en jezelf niet te veranderen voor andere. Wat ook belangrijk is, is om je in de schoenen te schuiven de andere, soms is er een reden waarom iemand iets doet of zegd.
5 reacties
wauw Sharon!
Ik ben geraakt door deze blog. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om je voortdurend te moeten aanpassen aan een nieuwe schoolomgeving. Ook vind ik het enorm mooi en moedig hoe je in deze situatie naar jezelf kijkt. Ik ben het evenzeer eens met wat je zegt: soms moeten we ons inderdaad eens wat meer proberen inleven in de schoenen van iemand anders. Echt heel mooi geschreven!!!
Ik vroeg me nog enkele dingen af: wat maakte dat de school in Berlaar zoveel beter was? Lag dit enkel aan het feit dat de kinderen in een soortgelijke situatie zaten of zijn er ook andere zaken die hieronder liggen (zoals bijvoorbeeld aanwezige leerkrachten)?
Zou er iets geholpen hebben om de overgangen van de ene school naar de andere minder zwaar te maken? Bijvoorbeeld een persoon die je doorheen het proces blijft volgen? Iemand waar je houvast aan hebt?
En ten slotte: Wat zou je zelf doen moest je een leerkracht zijn en een leerlinge met een soortgelijk traject komt bij jou in de klas terecht?
Hey Janne
Dankje wel voor je lieve reactie!
De school van Berlaar was een heel kleine school. Ik denk dat we met 60 leerlingen waren. Dus iedereen kende iedereen. Ook de jongeren van de instelling zaten allemaal op deze school. De leerkrachten van de school waren heel lief en begripvol voor de situatie.
Ik denk dat er niet echt was waaedoor de overgang gemakkelijker kon maken op school. De kinderen van mijn klas zouden mij nog altijd pesten om mijn thuissituatie omdat ze het niet begrepen.
Wat zou ik zelf doen? Dat is een goede vraag. Ik zou er vooral voor zorgen dat ik de jongere op een subtiele manier meer opvolg om te kijken hoe het met de jongeren is, word deze gepest ja of nee. Heeft de jongere vriendjes en hoe gedraagd de klas zich tegenover de jongere en hoe gedraagd de jongeren zich yegenover de kals. Is die introvert of extravert. En ik zou duidelijk maken dat ik er ben voor de jongere zonder vooroordelen.
Hoi Sharon
Bedankt voor je antwoord! Zeker uit dat laatste leer ik heel erg veel. Gewoon soms eens wat meer een oogje in het zeil houden kan al heel wat doen.
Het is echt mooi om te lezen dat je ook deze blog met een positieve noot afsluit. Ik herkende mezelf er ook wel in, vroeger wou ik dat iedereen me leuk vond. Nu heb ik er ook vrede mee dat dat niet altijd zo zal of moet zijn. Deze blog geeft me vertrouwen in het feit dat je zelf veel kan bereiken als je jezelf beter leert kennen. Want dat zeggen hé: ‘zelfkennis is het begin van alle wijsheid’ :).
Ik ben blij dat je iets hebt gehad aan de blog! Het was fijn om te weten dat we ook jullie kunnen helpen. Veel succes nog met je studies!