Sharon Gisteren was het de eerste sessie met de studenten van de Ugent (universiteit van Gent). Ik was er wel wat bang voor. Niet om mijn verhaal te doen maar ik wist niet waaraan ik mij kon verwachten.
De studenten kregen donderdag de opdracht om alle blogs te lezen en op 1 blog te reageren. Nu ik zeg al ineens sorry aan al de studenten want ik heb al redelijk veel blogs die ze moeten lezen🙈Het is fijn om reactie te krijgen van personen die objectief naar de blogs lezen. De vragen die ze stellen zijn interessant laten zien dat ze de blogs daadwerkelijk lezen.
Zoals gewoonlijk viel de stress goed mee tot een uur voordien. Ik wist met mezelf geen blijf. Eenmaal online was alle stress weg. In het begin was ik stil omdat ik nooit echt weet hoe ik mij in zen grote groep moet gedragen. Maar na 15minuutjes was ik op dreef en heb ik genoten van deze sessie.
Wat ik zo fijn vind aan deze sessies is dat ik telkens weer realiseer dat mijn leven niet normaal was. En dat vergeet ik vaak. Ik praat veel over mijn verleden en de laatste maanden meer dan ooit te voren. Maar ik besef door met de studenten te praten dat het niet normaal is.
Ook met de medebloggers praten is leuk. Ik luister graag naar hun verhalen. We hebben allemaal een ander verleden, zelfs ik en Ian en toch lukt hebben we veel dingen gemeen. Het is ook fijn om te horen dat ik niet de “enigste” ben die bepaalde zaken voelde, dacht of frustraties bij had.
Ik leer elke dag bij en hopelijk jij elke week door de blogs te lezen! Volgende week ga ik het hebben over adoptie… Wil je weten wat ik hiermee bedoel? Lees dan volgende week mijn blog. Tot dan!
2 reacties
Hey Sharon,
Ik wil je alvast zeggen dat ik jouw blogs, en die van alle anderen met veel interesse heb gelezen, het zijn er zeker niet te veel! Ik vind het super knap dat jullie allen bereid zijn om met ons allen in gesprek te gaan over jullie ervaringen, wat niet vanzelfsprekend is! Dankjewel daarvoor! Ik ben er van overtuigd dat jullie, als ervaringsdeskundigen ons het meest kunnen bijbrengen. Ik heb namelijk zelf stage gelopen in een leefgroep binnen de jeugdzorg en ik ben benieuwd naar jullie visie en mening over bepaalde dilemma’s. Bijvoorbeeld op welke manier kon een begeleider voor jou het verschil maken in jouw verhaal?
Ik vind het ook mooi te horen hoe jij steun ervaart dankzij jouw medebloggers!
Ik kijk dan ook enorm uit naar het gesprek deze middag!
PS: no stress 😉
Groetjes,
Marie (student)
Hey Marie!
Wat een lief berichtje, dankjewel!
Wat de begeleiders voor mij een verschil maakte, is om te weten dat ze echt luisterde en niet veronderstellen dat alles goed gaat omdat papa dit zei. Ik heb ervaren als kind en nu soms nog dat ik zeg dat alles goed gaat om de confrontatie te mijden. Maar dan durf ik lachend een opmerking maken wat duidt op een situatie waar ik mij niet comfortabel bij voel(de). Dus luisteren naar die kleine details is belangrijk.
Ik ga je moeten teleurstellen want ik kan vandaag niet naar de sessie komen. Maar ik beloof dat je in goede handen bent van andere ervaringsdeskundige die je zeker gaan helpen bij al je vragen. Mocht je nog vragen hebben specifiek voor mij mag je deze altijd sturen!