In mijn vorige blog gaf ik al aan dat ik, een paar jaar geleden, nooit had bedacht om te zijn waar ik op dit moment ben. Ik denk dat een belangrijk aspect daarvan was dat ik niet voldoende werd uitgedaagd. Daar was weinig ruimte voor, maar iemand die dat wel vaak deed was mijn toenmalige voogd. Zij begreep mij ontzettend goed, gaf mij de ruimte voor eigen fouten en hield mij ook voor die fouten verantwoordelijk. Ze keek altijd naar mij als een persoon en niet ‘dit is de wereld/dit is wat de familie van je verwacht/dus zo en zo moet je het doen.’ Trust me: ze was bazig hoor 😉 en recht door zee, maar dat is wat ik nodig had. Ze wond er geen doekjes omheen, maar kon mij oneindig troosten als ik dat nodig had. Zij is vanaf mijn 13e de enige constante factor in mijn leven geweest en zij leerde mij dat het ook okay is om iets te proberen zonder dat het moet lukken. Het is oke als je iets anders wilt en het is niet erg dat je eerst iets anders bedacht had. Haar oprechtheid, flexibiliteit, lef, humor, eerlijkheid, geduld en zachtheid heeft mij meer gebracht dan ik ooit had kunnen bedenken.

Geluk

Naast dat ik zelf echt keihard gewerkt heb -en nog steeds doe- om te zijn waar ik nu ben, heb ik ook veel geluk gehad. Met haar als mijn voogd, met mijn gekozen studie, mijn vrienden, mijn lief, mijn baan en het leven. Mijn voogd van toen is nog steeds in mijn leven, niet meer als voogd natuurlijk. Soms bel(de) ik haar nog steeds in blinde paniek omdat ik iets voor mijn afstuderen moest regelen, een (nieuwe) auto wilde kopen, financiële vragen heb en ook gewoon zomaar. De meeste mensen hebben daar hun ouders voor, maar zij vervult veel van dit soort ouderlijke taken voor mij.

4 reacties

  1. Tessa (student) op zegt:

    Dag Shakira,

    Wat een mooie blogpost! Het is fijn om te lezen dat er toch iemand is die een constante kan vormen in jou leven, waar je terecht kan met al je vragen.

    Wanneer ik je blogpost las kwam ik toch tot het besef dat ik zelf bitter weinig weet over hoe dat werkt, het toegewezen worden van een voogd enz. Als toekomstige orthopedagoog is het toch niet onbelangrijk om hierover na te denken.

    Ik vraag mij bijvoorbeeld af hoe je deze voogd wordt toegewezen, heb jij daar zelf inspraak in gehad? Daarnaast kan ik me voorstellen dat dit een emotioneel proces is, heb je dit ervaren als iets emotioneels? Is dit een persoon geweest dat je op voorhand kende?

    Ik wens je alvast al het geluk van de wereld toe, dat heb je duidelijk wel verdient!!

    Vele groetjes,
    Tessa (student)

  2. Shakira op zegt:

    Hi Tessa,

    Dank je wel voor het lezen en je vragen! Ik heb twee keer een voogd gehad en ze worden je altijd toegewezen. Ik kreeg met voogdijschap te maken nadat mijn moeder kwam te overlijden, toen is een tante van mij mijn voogd geworden. Helaas kon ik daar niet meer kon blijven wonen en is de voogdij overgedragen aan bureau jeugdzorg.

    Het proces van overdragen van voogdij heeft mij nooit zoveel bezig gehouden. Ik snapte het eerlijk gezegd toen niet en wist pas wat het betekende toen ik ouder was. De overdracht tussen de voogd die ik had nadat ik bij mijn tante wegging en mijn laatste voogd voelde wel als een opluchting. Ik had niet echt een klik met haar en vaak het gevoel dat ze MIJ niet zag.

    Dank je wel voor je mooie woorden!

    • Tessa (student) op zegt:

      Shakira,

      dankjewel voor je antwoord. Dit heeft mij toch wat meer inzicht bijgebracht. Ik neem dit zeker mee in mijn verdere opleiding!

      Tessa

  3. Tessa (student) op zegt:

    Shakira,

    dankjewel voor je antwoord. Dit heeft mij toch wat meer inzicht bijgebracht. Ik neem dit zeker mee in mijn verdere opleiding!

    Tessa

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *