Ik maak mijn bubbel niet kapot, doe wèl een deurtje open.
Vroeger
Ik werd mishandeld vroeger. Dan dacht ik ‘kan dees wel normaal zijn?’. Maar het verliep altijd zo. ‘Ben ik dan wel een goede persoon dat ik dees denk over die anderen?’ Die anderen, lagen dicht bij mijn hart. Ik dacht ‘Is dees hoe dat je moet zijn? Wil ik dat worden?’ Die vragen vertelde ik nooit buitensmonds. Ik voelde mij niet veilig. Toen werd ik naar een instelling gestuurd. Toen begon er een heel andere ik naar boven te komen. Dat maakte mij bang. Tot ik op een instelling kwam waar ik mijn gedacht kon zeggen.
Nu
Dees was mijn lot. Maar ik wil dat niet. Er is een bubbel rond mij, met veel personen mee in die bubbel. Ik zag mensen kapot gaan en toen begin ik aan mezelf te denken. De juiste mensen in mijn bubbel toelaten. Ik maak mijn bubbel niet kapot, maar doe een deurtje open. Ik vertrouw mensen al, tot de voordeur. Ik laat ze niet meer zo diep komen dat ik me slecht ga voelen.
al mijn blogs lees je hier