Sharon Ik ga eerlijk zijn, ik ben bang. Ik ben ontzettend bang dat mijn ouders binnen 6 maanden aan mijn deur staan en eisen om hun kleinkind te zien. En het ergste van al is dat ze daar recht op hebben. Ik heb hier nooit aan gedacht, ik heb nooit gedacht dat ik met deze situatie rekening moest houden. En dat is zo beangstigend want dan stel ik mij de vraag, waar hebben ze nog recht op?
Er is een reden waarom ik geen contact meer heb met ze, waarom ik ze niet meer zie, waarom ik ben weggehaald door de jeugdrechtbank en waarom ik ben weggelopen. Dit waren allemaal grondige redenen en nu voelt het aan alsof dit niets betekent.
Waarschijnlijk overreageer ik want ik heb nog geen advocaat ofzo gesproken maar het is een reële situatie. Ik moet niet alleen mezelf maar ook mijn nu nog ongeboren kindje beschermen. En dit is iets wat veel mensen niet hoeven te doen. Wie weet, ik ook niet omdat mama of papa hun recht niet eisen en dat hoop ik ook. Maar je weet nooit. Ik ben liever voorbereid op deze situatie.
Het is frusterend dat jongeren die een heel verleden achter de rug hebben hiermee blijven geconfronteerd worden, met alle problemen en alle pijn. Voor mij is dit a walk down memory lane. Ik ben deels verplicht om alle stappen terug te herbeleven om zo alle nodige documenten te verzamelen indien nodig. En het doet pijn. Dit is de eerste keer dat ik dit zeg maar jesus wat doet het pijn. Ik wil het liefst dit achter mij laten en praten over waar ik trots op ben. Ik wil genieten van mijn kindje en niet bang hoeven te zijn dat ik mijn ouders gaan sturen dat ze het kindje willen zien.
Begrijp me ook niet verkeerd. Ik praat graag over mijn verleden als het gaat om jongeren te helpen of andere volwassenen omdat ik mezelf dan deels kan beschermen want het was vroeger gebeurt en kijk wie ik nu ben maar deze situatie nu heeft betrekking tot nu en de toekomst. Ik wil verder kunnen en niet steeds achterom hoeven te kijken uit angst.
Maar ook hier slaan we ons wel door en zullen we een oplossing vinden zoals ik altijd al heb gedaan. In ieder geval doe ik het niet meer alleen want ik weet dat ik een hele familie achter mij heb staan❤
Volgende week is het weer tijd voor een leukere blog😉 tot dan!