Sharon Vorige week heb ik jullie verteld dat de buren mij wilden adopteren. Vandaag ga ik jullie vertellen hoe dit verder is afgelopen.
Zoals je al kan raden is dit niet doorgegaan. Maar waarom? Wat heeft er zich voorgedaan dat ik besloten heb om het niet te doen? Waarom ben ik thuisgebleven, ook al was ik niet gelukkig? Wel, dit komt door schuldgevoel. Ik voelde mij schuldig tegenover papa… Laat mij je meenemen naar de desbetreffende avond.
Het was vrijdagavond. Ik ging iedere week op vrijdag en zondag schaatsen in Deurne. Deze vrijdag ging mijn beste vriendin mee. Ik weet niet meer wat papa zijn trigger was, maar hij was heel boos op mij. Waarschijnlijk had ik iets verkeerd gezegd. Uit razernij heeft hij mijn gsm in 2 gebroken. Ik was toen enorm geschrokken, boos, verdrietig en bang. Papa had mij toen zover gekregen dat ik ben weggelopen. Ik had maar 1 huis waar ik naartoe kon en dat waren de buren. Net op datzelfde moment hadden zij een woordenwissel met hun oudste zoon.
Dit volgende stuk heb ik zelf niet gezien maar gehoord van anderen. Papa was met mijn broer een nieuwe gsm gaan halen voor mij. Hij reed onze straat in en passeerde de zoon van de buren. Op dit moment hebben zij een aanvaring gehad op straat. Ik weet niet wie er begonnen is… maar er is een gevecht ontstaan dat veel consequenties had. Papa zijn knie was kapot…
Ik was bij de buren, helemaal alleen want zij (de ouders) waren naar buiten gelopen, omdat we geroep op straat hoorden. Ik herinner mij dat ik zo bang was. Bang dat het om papa ging zijn, bang voor zijn welzijn maar ook dat van mij en dat van de zoon van de buren. Om het verhaal nog ingewikkelder te maken. De zoon was mijn grote crush toen…
Ik weet niet meer wie mij uit hun huis is komen halen. Ik weet enkel dat ik ineens in het huis van papa zijn beste vriend was, die 1 straat verder woonde. En de woorden van papa:” Dit is allemaal jou schuld”! En deze woorden zijn mij nog lang bijgebleven. Zelfs nu ik hierover schrijf hoor ik ze in mijn hoofd.
Met papa ging het vanaf dat moment bergafwaarts. Hij is 22 maanden thuis geweest. Eerst voor zijn knie, dan wegens een depressie. Ik heb veel deurwaarders aan de deur gezien, omdat papa niet rondkwam met zijn loon. Hij heeft 3 rechtzaken gespannen tegen de buurjongen en alle 3 verloren, wat hem alleen maar meer in schulden bracht. Het was een vicieuze cirkel.
Nu denk ik soms nog: “wat als ik niet vervelend was die avond, dan had papa mijn gsm niet gebroken en was hij geen nieuwe gaan halen. Wat als papa de buurjongen had neergeslagen? Wat als de buren geen ruzie hadden, of als ik niet naar hen was gegaan…” Maar de woorden:”wat als” hebben geen zin, want dit is de realiteit. En ik moet/ mag mij niet schuldig voelen, want ik weet dat papa en de buurjongen ervoor hebben gekozen om te vechten, niet ik.
En dit is denk ik de reden dat ik zolang nog heb thuisgewoond, uit schuldgevoel. Door deze blogs realiseer ik me meer en meer wat zo’n gebeurtenissen hebben betekent voor mij en mijn toekomst.
Ik heb vanaf dat moment geen contact meer mogen hebben met de buren van papa. En uit mijn schuldgevoel heb ik hen laten vallen, omdat ik vond dat ik niet anders kon. Tot op heden ben ik teleurgesteld in mezelf door deze keuze te maken, want het zijn schatten van mensen.