Sharon Vandaag ga ik het hebben over adoptie/ oovanggezin. Ik en Andy (mijn vriend) zijn van plan om in de toekomst als pleeggezin te functioneren of te adopteren van een jongere/kind dat in een instelling zit. We willen graag bijdragen aan de maatschappij en één of meerdere kinderen helpen om hen de beste thuissituatie te bieden dat mogelijk is. Natuurlijk is dit nog niet voor direct want ik wil mezelf goed voorbereiden.
Één van mijn grootste angst is om te falen hierin. Dat de kinderen zich niet thuisvoelen bij ons of dat ze ons geen goede voogd vinden. Ik weet dat dit tijd gaat nodig hebben. Ik ben ook van het principe dat een kind maar 1 mama en papa heeft en dat je dit niet kunt vervangen maar je kan wel andere rol in de kinderen hun leven spelen. Dus eerst ga ik mij nog focussen om dit project van GELUK(t) en wie weet welke projecten de toekomst nog brengt en dan gaan we de procedure van adoptie of pleeggezin opstarten. Wel spannend allemaal.🤗
Waar ik jullie vandaag meer over wil vertellen gaat over één van mijn geheimen. Dit is iets wat een handvol mensen weten. Toen ik 12-13 jaar was wilde de buren mij adopteren. Ik heb dit nooit aan papa gezegd omdat ik bang was voor zijn reactie. Wat ik wel kan begrijpen maar ik wilde een betere situatie voor mezelf. Ik kwam heel goed overeen met deze buren. Zij gaven mij het gevoel dat ik thuis hoorde en altijd welkom was. Zij waren er meer als ouder dan papa op dat moment. Ik was de dochter die ze niet hadden ( ze hadden 2 zonen). Ook hun familie nam mij spontaan mee op. Ik ging mee op familie uitjes, familiebezoeken, etc…
Dit was een grote stap en ik had bevestiging nodig dat dit de beste keuze was voor mij. Als 12-13jarige vrozg ik dus raad aan mijn klastitularis. Ik denk dat dit de tweede keer was dat ik aangaf aan iemand dat het thuis niet OK was. Ik kreeg toen als opmerking dat dit overdreven was en ik moest thuisblijven. Dit kwam heel hard aan. Er werd niet de moeite gedaan om te luisteren en te kijken waarvan deze gevoelens en gedachtes kwamen. Waarom denkt een kind van 12 jaar aan adopteren? Dit vind ik heel jammer. Want wie weet hoe mijn jeugd er dan had uitgezien… Ik was dus al 2x teleurgesteld in volwassenen bij het vragen van hulp.
Nu vraag je je waarschijnlijk af waarom de adoptie niet is doorgegaan? Wel dit vertel ik volgende week. Dus blijf mijn blogs volgen😁