Shakira Ik geloof niet dat ik er vaker over gesproken heb, maar ik heb naast mijn baan als verpleegkundige ook mijn eigen bedrijf. Ik ontwerp en maak artistieke taarten en allerlei andere mooie en overheerlijke dingen. Nu met Covid is het maken van taarten op een lager pitje komen te staan. Men viert nu niet meer in grote getale en hebben daardoor ook minder taarten nodig. Helaas ook veel minder bruiloften dan ik had gewild omdat het zo onzeker is of die wel door mogen gaan en in welk formaat. Wat wel weer tof is van deze hele situatie, is hoe ik als onderneemster na heb gedacht om mensen te bereiken zonder grote taarten te hoeven maken. Begrijp mij niet verkeerd, het vergt veel van mij om zo vaak van plan te moeten veranderen. Maar ik word nu al ontzettend uitgedaagd om na te denken over waar ik heen wil met mijn bedrijf. Dit alles doe ik nu dus nog naast full-time in loondienst werken, maar gelukkig heb ik besloten om vanaf Maart minder uren als verpleegkundige te werken. Wat voelt het heerlijk om die knoop door te hebben gehakt en het geeft mij nu al meer rust in het altijd ratelende hoofd van mij.
Ondernemingsreis
In mijn reis als onderneemster kom ik meer te weten over wie ik als persoon ben, hoe ik dingen aan heb geleerd, wie die mij aan heeft geleerd en wat ik zelf zou willen. Zo dacht ik er laatst aan dat er tijdens mijn jeugd nooit over ondernemen is gesproken op school. Best gek eigenlijk toch? Dit gesprek heb ik in de jeugdzorg ook nooit met iemand gevoerd, het ging in alle familiegesprekken van mij eigenlijk nooit over mijn toekomstige carrière. Dit alles kwam zo hard binnen op de dag dat ik mij officieel ging inschrijven bij de Kamer van Koophandel. Als je mij 5 jaar geleden had verteld dat ik dit allemaal zou doen, zou ik als hardste van ons twee gelachen hebben. Een eigen onderneming, ik? hoe kom je daar nou op? Dat gebeurde in mijn hoofd niet met kinderen uit de jeugdzorg, die worden niet eigen baas? Ontzettend gekke gedachte, maar ik had niemand om mij heen die het tegendeel bewees. De ruimte om na te denken over wie jij als persoon bent, is ook iets wat ik pas na jeugdzorg kreeg, tenminste dat gevoel heb ik. Terugdenkend voelde het alsof er niks anders was dan jeugdzorg, terwijl ik wist dat dit niet zo was, maar zo voelt het voor heel veel jongeren. Mocht jij dit nu lezen en je erin herkennen dan weet je nu dat je niet alleen bent, dat je eruit kan komen, dat er een ander leven op je wacht. Lekker zoetsappig, ik voel mijn eigen ogen al rollen om deze woorden. Desondanks zijn ze hartstikke waar.
6 reacties
Hey!
Je hebt een heel mooie blog geschreven. En ik herken je gevoel dat in de instelling niemand echt sprak over je toekomst alleen je heden. Alles werd dag per dag bekeken.
Knap dat je dit aanhaalt en veel succes met je bedrijf
Hoi Sharon!!
Super bedankt 🙂 jaa dat gevoel had ik achteraf ook hoor. Alles wordt zo ingezoomd op je functioneren op dat moment, maar je leven na de jeugdzorg gaat ook verder.
Dank je wel!
Dag Shakira.
Wat een boeiende blogpost. Zoals Sharon hier al schreef is het interessant dat je dit aanhaalt. Het zet je aan het denken. Als toekomstig orthopedagoog vraag ik me af wat jou zou geholpen hebben om na te denken over jezelf en over de toekomst? Wat heb je precies gemist in die jaren op vlak van kijken naar de toekomst? Hoe kan een begeleider in de jeugdzorg hier met een jongere actief mee aan de slag gaan volgens jou?
Heel erg moedig en bewonderenswaardig hoe je je droom nastreeft.
Nog veel succes!
Emma (student)
Hi Emma,
Dank je wel voor het lezen en reageren. Voor mij had het al veel gescheeld als iemand gewoon het gesprek erover was aangegaan. Niet iedereen deed dat, daar zat tussen mentoren veel verschil in. Ik kan dat wel begrijpen, met de een heb je ook een andere klik dan een ander. Maar ik ik denk dat als je kijkt naar een beleid/protocol op een woongroep bijvoorbeeld, dat daar te weinig tijd wordt gemaakt om het over de toekomst te hebben. Op de momenten dat je het er met iemand over hebt is het vaak negatief in mijn ervaring, terwijl dat niet hoeft! Het is als jongere uberhaupt super lastig om over je toekomst na te denken, je puber brein is daar helemaal niet voor ontwikkeld nog. Laat dan staan als je , je in een onzekere situatie bevindt zoals in een woongroep/begeleid wonen traject.
Dank je wel voor je mooie woorden!
Hi Shakira!
Wat een power woman ben jij zeg!
Het lijkt mij niet vanzelfsprekend om na een verleden in de jeugdzorg je diploma als verpleegkundige te halen. Naast een full-time job studeer jij nu nog bij én ben je onderneemster. Wat een inspirerend verhaal.
Je haalt hier aan dat je het gevoel had dat er binnen de jeugdzorg geen plaats was om over een carrière of ondernemen te praten. Ook het nadenken over wie je zelf bent kwam pas na de jeugdzorg. Ik vroeg me af als toekomstig klinisch orthopedagoog wat ervoor gezorgd heeft dat je bent beginnen nadenken over jezelf als persoon. Wat denk jij zelf dat de reden is waarom je hier nog over nagedacht hebt tijdens de periode in jeugdzorg? Hoe kan je volgens jou jongeren motiveren en ervan overtuigen dat ze net zoals jou de kracht hebben om een mooie toekomst tegemoet te gaan?
Veel succes met je bedrijf en studies. Ik hoop dat je de carrière kan uitbouwen waarvan je altijd gedroomd hebt!
Chanelle (student)
Hi Chanelle!
Haha je hebt gelijk, dat is helemaal niet vanzelfsprekend en helaas ben ik onder de jongeren waar ik vroeger mee gewoond heb, de enige die haar school -op het niveau wat ik heb gedaan- heeft afgemaakt. Een deel van hen is gestopt met hun opleiding of een lager niveau gaan doen.
Ik heb net als de gemiddelde ex-jeugdzorg jongere een hele rare familie situatie, die vaak niet bij mijn behoeftes aansloot/aansluit. De belangrijkste reden voor mij dat ik na ben gaan denken over wie ik ben is toen ik drastisch het contact met bepaalde familieleden verbrak. Dat heeft een aantal jaren geduurd en in die periode begon ik aan mijn verpleegkunde studie. Ik denk dat ik met name tijdens het studeren meer over mijzelf te weten kwam en daarnaast had ik niet meer de druk om aan bepaalde verwachtingen vanuit mijn familie te moeten voldoen.
Tijdens de studie moet je zoveel reflecteren en kom je tijdens stage, groepsopdrachten, minoren en het zelfstandig studeren jezelf keihard tegen. Ik besloot om daarvan te leren en dat is iets wat altijd krachtig in mij is geweest -tot op het irritante na-.
Jongeren motiveren begint in mijn opinie bij eerlijk zijn, ze ondersteunen als ze meerdere opties af willen gaan en ook voorbeelden aanhalen. Vooral voorbeelden om mij heen ontbrak bij mij en dat doet het eerlijk gezegd nog steeds. Alhoewel het motiveren van een jongere grenzen kent, vind ik dat je ook niet voor een jongere mag/kan bepalen wat diegene een ‘mooie toekomst’ vindt. Dit is zo persoonlijk, probeer vanuit diegene’s wensen dan te kijken en anticipeer daarop.