Patricia hallo lezers, dit is een gedachte waar ik afgelopen dagen mee liep. en het korte, simpele antwoord is ja. alles in ons leven vormt ons en aangezien ik het merendeel daarvan in de jeugdhulp heb doorgebracht, heeft dit zeker ook een grote invloed gehad. maar hoe was ik dan anders geweest?
om mee te beginnen als ik de jeugdhulp niet nodig had gehad had ik dus een “normale” jeugd. dus mijn moeder zou normaal zijn geweest en mijn vader was dan misschien wel een totaal andere man die niet was weggegaan voor mijn geboorte. dat ik mijn vader niet ken vind ik niet erg. om de een of andere reden heb ik nooit echt de behoefte gehad aan 2 ouders. misschien was ik van nature al zelfstandig. of omdat mijn moeder al niet de makkelijkste was had ik me handen al vol aan 1 ouder. misschien bestond mijn halfzusje dan ook niet. ik weet zeker dat een normale vrouw nooit had gekozen voor mijn zusjes vader. misschien had ik dan een leuk zusje gehad. klinkt misschien gemeen maar geloof me gemeen is de omschrijving die past bij mijn zusje.
stress is iets wat ik maar al te goed ken en dus ook best snel voel. ik ben niet anders gewend en stress zorgt ervoor dat ik me voor bereid op mogelijke problemen en die zo kan voorkomen of snel verhelpen. ik ben bijna zeker dat ik dit heb ontwikkeld door de jeugdhulp. er kwam zoveel op me af in die jaren ik moest me wel van tevoren voorbereiden want het was het enen na het andere probleem. iedere dag weer overleven. thuis was niet veilig, de groep was niet veilig en soms was je ook een gevaar voor jezelf omdat je het van ellende echt niet meer weet. ik probeer nu alleen het goede uit deze eigenschap te halen. ik bereid me mentaal nog steeds voor op verschillende scenario’s. maar probeer daarna rust te vinden door tegen mezelf te zeggen ik ben voorbereid dus wat er ook gebeurd het komt goed. ik moet gewoon ontspannen.
ook vraag ik me af of ik dan net zo zelfstandig had geweest als nu. ik denk dat het een deel van nature is maar zeker ook een deel aangeleerd door mijn jeugdhulp achtergrond. zelfstandigheid is op zichzelf een goede eigenschap maar dat betekent dat het moment dat ik wel hulp nodig heb ik me erg klein voel. ik vraag wel hulp maar voel me er gewoon niet comfortabel bij. ik weet dat het normaal is om om hulp te vragen maar ergens in mijn hoofd hoor ik mezelf dan: “niet voor mij ik doe altijd alles zelf. ik heb altijd alles zelf gedaan en dat wil ik blijven doen dan weet ik zeker dat het goedkomt.” maar die gedachte klopt niet want het komt zeker niet altijd goed als je alles alleen doet. ik moet op school ook wel is om hulp vragen en dat vind ik zo vervelend. ik doe een technische opleiding en met sommige apparatuur zoals de metaal knipper is wat spierballen hebben wel handig. ik ben redelijk sterk maar met de knipschaar is het al handig om wat langer te zijn en dat ben ik met 1.65 dus niet. en de helft van de jongens in mijn klas is toch wat sterker en soms moet ik hun dan dus om hulp vragen met de knipper. het 1e wat ik dan denk is: “ik moet gaan sporten dan word ik sterker en kan ik het zelf”. ik weet dat dat geen motivatie zou moeten zijn om massaal te gaan sporten. ik heb er niet eens tijd voor momenteel en hulp vragen is zo gedaan dus ik negeer die gedachte dan weer.
zo zijn er meer eigenschappen zowel positief als negatief waarvan ik me afvraag of ik die al had of dat ze zijn aangeleerd door de jeugdhulp. dit is meer een vraag uit nieuwsgierigheid aangezien ik redelijk tevreden ben over mezelf. tuurlijk het kan altijd beter maar die imperfecties maken je mens. toch vraag ik me af hoe was ik zonder jeugdhulp en had ik dan ook net zo tevreden kunnen zijn met mezelf? misschien had ik mezelf wel leuker gevonden maar misschien had ik mezelf wel gehaat. ik zal het nooit weten maar vind het leuk hier en daar een eigenschap van mij in een ander perspectief voor te stellen.
dank voor het lezen van mijn blog!