Het gevoel als kind, het gevoel als volwassenen.

Een sprong zonder dat ge ’t merkt!
Met de feestdagen. Nu dat ik zelf ouder ben, en zelf een kleine heb denk ik, ‘oh dat is nog niet zo lang geleden dat ik een kind was en ìk degene was dat vroeg moest gaan slapen en ’s avonds niet mee met de volwassenen in de zetel nog effe een theeke dronk’. Een paar dagen geleden, ik ging hem in bed leggen mijn kleine, en mijn broer was er ook en die zei: ‘Amai, hij is nu de kleine en gij zijt nu de volwassene’. Vroeger als ik klein was dan dacht ik: ik wil volwassen zijn. Dan kan ik dat ook doen, en dan mag ik opblijven en kan ik zelf beslissen. Maar nu ik volwassen ben merk ik niet dat ik die sprong heb gemaakt. Ik merkte dat niet totdat mijn broer dat zei. En dat is just, want ik zit nu ook langer aan tafel en ik babbel ook met de volwassenen. Ik ben nu zelf volwassen, dus ik denk “huhh die overgang.. das raar!”

Vroeger zou dat kei-speciaal zijn, aan de volwassen tafel zitten, maar nu is dat normaal. Dat is een normaliteit geworden.
Ge gaat werken, en geld hebben. Ik was vandaag in de winkel en ik hoor een kindje zeggen ‘mamma ik wil dat hebben’. En ik hoor die mamma zeggen ‘nee dat is veel te duur’. Maar ik zie dat kindje kijken ‘allez, te duur?’ want dat bestaat toch helemaal niet op die leeftijd? Ik dacht vroeger ook ‘een lolly voor twee euro das is toch niet te duur, wat is nou twee euro?’ Maar nu denk ik … da’s wel twee euro hè!

En deze overgang voelde ik ook niet. Opeens merkte ik het. En dat komt door het moeder gevoel. Ik ben nu zelf een vrouw met een kind dat op bezoek gaat bij de grootouders van het kind, snapt ge! Dat zijn heel kleine dingen en heel groot in het leven. In heel kleine dinges kunt ge vinden dat uw leven al is geëvolueerd.