Sharon De blog dat ik vandaag ga schrijven is één van de moeilijkste blogs dat ik heb en waarschijnlijk ga schrijven. Voordat je begint aan deze blog wil ik je vertellen dat elke blog een puzzelstukje is van mijn leven. En je zou alle blogs moeten lezen om mij helemaal te begrijpen.
Iets wat niemand weet is dat ik als puber mezelf heb gesneden. Ik had een beste vriendin in de instelling die zich sneed en ik keek op naar haar als 12-jarige. Wanneer ik met mezelf geen weg meer wist ben ik toegevlucht naar het snijden. Ik heb dit nooit gedaan om zelfmoord te plegen. Ik heb dit gedaan om hulp te vragen zonder het te vragen met woorden.
Papa heeft dit ontdekt toen we bij hem en zijn vriendin woonde. Ik was toen 13 jaar. Ze hadden dit opgemerkt en ik gaf als uitvlucht dat het met het scheren was gebeurd. Ze wisten duidelijk wel dat dit een leugen was. Maar ze hebben er nooit verder iets met gedaan, wat heel jammer is want dit was mijn “cry for help…”
Ik was ermee gestopt omdat ik besefte dat dit niet de juiste manier was om hulp te vragen. Rond de leeftijd van 15 jaar (denk ik) zat ik terug in een serieus dieptepunt. Ik stond op een avond in de douche met een breekmes. Ik heb mij toen gesneden op mijn linker bovenarm. Papa hoorde het geluid van een breekmes. Hij stormde de badkamer binnen en eiste het mes. Ik was volledig in paniek want ik wist dat hij razend was. Met veel angst ben ik uit de douche gekomen, heb mij aangekleed en ben ik uit de badkamer gestapt. Daar stond papa razend, verdrietig, teleurgesteld en machteloos. Ik begrijp deze gevoelens want ik zou mij ook zo voelen als mijn kind dit zou doen. Maar zijn reactie was NIET OK.
Hij greep mij met één hand bij mijn hals en in zijn ander hand had hij het breekmes. Hij stopte het mes in mijn mond en zei;” Als je het zo graag wilt dan doe ik het wel voor je.” Dit is een moment dat mij heeft getraumatiseerd. Hij heeft mijn wondes niet gezien op mijn bovenarm. Ik weet niet wat hij dan had gedaan.
Zijn reactie op dat moment heeft ervoor gezorgd dat ik van bijna niemand lichamelijke aanraking kon verdragen. Ik kan wel verdragen dat iemand mij een kus op de kaak geeft omdat dit genormaliseerd is als begroeting. Maar als er iemand mij onverwachts een aanraking geeft in de vorm van een spontane knuffel of een streel over mijn schouder, dan panikeer ik. Ik denk dat dit tot drie jaar geleden echt een probleem was.
Deze angst heb ik grotendeels overwonnen op mijn werk. Daar is een collega dat veel lichamelijke affectie geeft. En ik heb door haar geleerd dat een knuffel geen bedreiging is. Ik heb ook geleerd dat ik hou van knuffels. Ik geniet er zo van. En nu ben ik iemand die veel affectie geeft op vriendschappelijke basis. Maar ik voel mij nog bedreigd en angstig als iemand mij benaderd op een onverwacht moment of door iemand dat ik niet zo goed ken. Dit zal voor mij altijd een moeilijk puntje worden.
Ik kan je ook geruststellen dat ik mezelf niet meer pijn doe. En ik heb er ook geen littekens aan overgehouden waardoor ik dit lang geheim heb kunnen houden want ik schaamde mij hiervoor. Nu besef ik dat ik mij niet hoef te schamen want ik wist niet beter. Ik had hulp nodig, iemand om te praten en mijn gevoelens aan kwijt te kunnen. Ik wou alleen dat ik dit vroeger besefte.
Graag wil ik nog meegeven, als je worstelt met deze gevoelens zijn er mensen die je kunnen en willen helpen. Een organisatie dat ik ken is “AWEL”.