Desjo Hoi leuk dat je weer op mijn blog pagina terecht bent gekomen.
Vandaag wil ik iets persoonlijks delen.
Misschien heb ik dit in mijn vorige blog al vertelt , maar ik ben geadopteerd.
Mijn geboorte land is Thailand,misschien weet jij dit al maar dat ligt in Azië.
Ook heb ik een broertje en het mooie is mijn broertje is ook mijn biologische broertje, zijn naam is Niwat.
En samen zijn wij geadopteerd door 2 fantastische lieve ouders, die ons het aller beste wensen in het leven.
Ons verhaal gaat als volgt:
Mijn ( adoptie) ouders die ik ook echt zie als mijn ouders , konden kinderen krijgen alleen zijn vonden dat er genoeg kindjes op de wereld zijn die een goed leven verdienen of horen te krijgen.
Samen wilde zij een kindje uit Thailand adopteren en in 1996 waren hun dit ook van plan.
Mijn broertje en ik zijn op hele jonge leeftijd door onze moeder naar een kindertehuis gebracht, omdat zij niet genoeg geld had om voor ons te zorgen en zij hoopte dat wij een beter leven zouden krijgen dan dat zij die kon bieden.
Naar wat ik te horen heb gekregen was mijn broertje 0 jaar en ik 1 jaar toen wij bij het kindertehuis zijn gebracht.
Ik weet eigenlijk niks van mijn leeftijd 0 tot 3 jaar. Veel dingen heb ik te horen gekregen van mijn ouders.
In een kindertehuis word er gekeken of je geschikt bent voor adoptie. Mijn broertje en ik waren dat.
Mijn ouders kwamen bij ons kindertehuis terecht en wilde graag mijn broertje adopteren, wat hun te horen kregen is dat mijn broertje ook nog een broer had en dat was ik. Zij vonden dan ook dat zij broertjes niet uit elkaar hoort te halen en wilde mij ook graag adopteren. Klinkt heel makkelijk maar op papier was dat wat minder makkelijk. Hierdoor gebeurde ook het volgende dat zij eerst mijn broertje adopteerde en 3 a 4 maanden later terug kwamen om mij te adopteren.
Ik ben mijn ouders tot de dag vandaag dankbaar voor wat zij voor mijn broertje en ik hebben gedaan. Niet alleen dat zij ons geadopteerd hebben maar ook voor het altijd open en eerlijk zijn over onze adoptie , het altijd klaar staan voor ons op elk moment , in goede en slechte tijden.
In mijn jeugd heb ik het altijd heel moeilijk gevonden om over mijn adoptie te praten ik vond dat het altijd iets van mij is en ik wilde het niet delen, met niemand.
Dat uitte zich vaak in boosheid en agressie, toch hoe boos ik ook werd waren mijn ouders er altijd voor me.
Naarmate ik ouder werd en een leeftijd van 20 bereikte ging ik wat meer open staan om over mijn adoptie te praten, zodoende dat ik ook trauma verwerking ( emdr) ging doen.
Dat heeft mij heel erg geholpen om tevreden te zijn met wie ik was als persoon, aan de andere kant heeft het mij ook nieuwsgierig gemaakt wie mijn biologische ouders waren.
Ik ben daardoor ook een zoektocht gestart naar mijn biologische ouders.
Ben je nieuwsgierig geworden hoe ik ben begonnen en hoe ver ik ben met mijn zoektocht , lees dat in mijn aankomende blog.