Sharon Ok, ik heb niet de ideale jeugd gehad maar eerlijk, wie wel? Ik vertel er nu veel over maar ik hoor zoveel andere verhalen en dan denk ik bij mezelf “goh zo erg was mijn leven eigelijk nog niet. Er zijn andere die het veel erger hebben gehad dan ik.” Ik heb altijd een dak boven mijn hoofd gehad, een bord met warm eten en geloof het of niet, ik heb ook veel liefde gehad. Ik kan niet zeggen dat mijn ouders mij niet graag zagen. Ze hebben gewoon (vaak en veel) fouten gemaakt.
Over mama zijn we het eens denk ik. Liefde of niet ze had meer voor mij en mijn broer kunnen vechten. Ik begrijp wel dat het moeilijk was. Als je je kind een snoepje geeft en ze moet dit uitspuwen van de begeleider en je mag je kinderen niet zien zonder dat er iemand extra bij is dat is pijnlijk maar of dit genoeg is om je kinderen op te geven? Daar stel ik mij vragen bij. Ach ja ik kan er niets meer aan doen.
Papa daarentegen was er wel. Hij is zeker niet perfect zoals jullie al hebben gelezen maar hij stond daar wel om mij te troosten als mijn ex-vriendje het uitmaakte, toen ik het zwaar had op school, met mijn verjaardagen, etc… Begrijp mij niet verkeerd, ik ben boos en teleurgesteld maar ik kan/ mag hem niet afschilderen als een monster. Papa heeft wel geprobeerd om voor ons te zorgen. Hoe moeilijk het ook was voor hem financieel, we hadden een woonst, eten, kleren, een computer, we konden naar school. En hij kon ook veel affectie en liefde tonen. Bv wij gingen vaak naar het Echt Antwerps Theater, en we gingen ook uiteten met zijn vrienden. We mochten iedere zondag met onze vriendenkring gaan schaatsen. We hebben veel plezier gehad. Maar de mishandeling en angst nam te overhand. Nu begrijp je misschien ook meer waarom papa een grijze zone is voor mij.
3 reacties
Dag Sharon!
Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik het ontzettend moedig vind dat jij jouw gevoelens durft neer te schrijven!
Als orthopedagoog in spe heb ik nog twee vraagjes. Kan jij deze gevoelens en gedachten ook met jouw papa en mama bespreken? Ik vroeg me ook af op welk moment jij er klaar voor was om deze gedachten te vertellen aan anderen.
Fijn dat je zo veel blogs schrijft!
Met vriendelijke groetjes,
Juliette Van Ryssel (studente)
Hey
Dankje wel voor je berichtje!
Zoals ik in mijn blogs heb geschreven heb ik al enkele jaren geen contact meer met mama, wat ik niet erg vind. Ze heeft psychologische problemen waardoor ze veel liegt en ze heeft mij al te vaak teleurgesteld.
Met papa heb ik enkel contact in de vorm van enkele berichtjes per jaar. Ik ben er niet klaar voor om mijn gevoelens aan hem te vertellen omdat ik in het verleden al genoeg heb gezien dat hij zijn daden goedpraat.
Op mijn 18de heb ik met een therapeut leren praten. Ik werd voor de eerste keer gestimuleerd om ECHT te praten. Sindsdien heb ik mijn eigen leven gecreëerd en heb ik alles een plaatsje kunnen geven waardoor erover praten heel normaal werd. Ik schaam mij niet om mijn verleden maar ik probeer ervan te leren en ik leer om trots te zien op wie ik ben en wat ik heb bereikt.
Hey Sharon
Eerst en vooral wil ik chapeau zeggen. Chapeau dat je zoveel dingen kan en wilt neerschrijven. Chapeau dat je het met ons wilt delen!
Ik zou graag wat dieper willen ingaan op je reactie hierboven. Je vertelde dat je op je 18 klaar was om je gedachten te vertellen aan anderen, voornamelijk een therapeut. Maar waarom net vanaf die leeftijd? Heb je je therapeut zelf mogen kiezen of is die toegewezen geweest?
Is het niet moeilijk om tegen iemand te praten met wie je nog niet echt een band mee hebt?
Ik wens je alvast nog veel geluk in het leven! 🙂
Groetjes,
Bo Sanders (student)