Sharon Vandaag heb ik een gesprek gehad met 2 collega’s van op mijn werk. Ze hadden enkele weken geleden mijn interview op de radio gehoord en waren geïnteresseerd in mijn verhaal. Ik had hier eigelijk stress voor. Waarom? Ik weet het niet, want het is mijn verhaal. Maar niets is zwart en wit. Ik heb veel grijze zones. Maar dat weerhield mij niet. Ik ben trots op mijn achtergrond. Dit klinkt heel raar. Begrijp mij niet verkeerd, ik vind het jammer wat ik heb meegemaakt. Maar zonder mijn verleden was ik niet de Sharon die ik ben vandaag. Dus ja ik ben trots, ik ben trots op wat ik heb bereikt en dat mag gezegd worden. Het doet goed om te horen dat wat ik bereikt heb niet vanzelfsprekend is. Ik heb hier hard voor geknokt maar dat laat zien dat als je echt iets wilt, je dat kan bereiken. En soms vergeet ik dat het niet normaal is om in instellingen te zitten, of weg te gaan van huis zonder iets van back up of van een leefloon leven en studeren. Maar wat is nog wel normaal in deze wereld? Ik verschiet nog steeds als ik verhalen hoor van jongeren die het thuis niet goed hebben. Hoeveel jongeren er om hulp vragen. Iedereen heeft een verhaal, een achtergrond die hen maken tot wie ze zijn vandaag. Zolang we leren uit deze ervaringen en het is belangrijk om te weten wie je wilt zijn. Om te weten wat je wilt bereiken in je leven en om te weten op wie je kunt rekenen!
Trots zijn mag
5 reacties
Hey Sharon!
Bij elke blogpost die ik van jou lees denk ik: “wauw!”. Jij staat met zoveel moed in het leven, na alles wat jij (en je broer) hebben meegemaakt. Dit is echt heel bewonderenswaardig. Ik ben blij om te lezen dat je trots bent op jezelf, want dat is meer dan terecht. Het is écht niet evident om na zo’n hels traject, hier nu vandaag te staan zoals de persoon die je bent. Jouw blogs dienen volgens mij als een echte inspiratiebron voor jongeren uit de bijzondere jeugdzorg (en eigenlijk voor iedereen, ook voor mij ;)). Het is zoals je zegt super jammer dat je dit allemaal hebt moeten doorstaan, maar het is fantastisch om te lezen hoeveel kracht je hier ook uit put.
Zijn er specifieke dingen die begeleiders, orthopedagogen,.. hebben gedaan om jou een duw in de goede richting te geven? Wat is jou zoal bijgebleven (positief/negatief) vanuit de instelling, relatie met begeleiders,..? Ik denk dat ik als studente Orthopedagogiek enorm veel kan leren van jou.
Veel groeten (en tot morgen tijdens de workshop!!),
Rhune De Ruysscher (studente)
Hey!
Wat een lief berichtje dankjewel. Het raakt mij!
De begeleider van het CLB heeft hij enorm geholpen om mijn eigen leven op te bouwen en me te helpen praten. Hem ben ik heel heel dankbaar. Ook de begeleiders van de instellingen waren er voor ons maar omdat ik zo gesloten was op vlak van problemen vertellen heb ik hen niet de kans gegeven om mij te helpen.
En de begeleiders gaven ons wel de ruimte om te wennen aan de nieuwe omgeving. Zo mocht ik en Ian de eerste paar weken in Schoten in dezelfde leefgroep zitten ookal was ik te oud voor deze groep en als we gewent waren aan de instelling moest ik pas veranderen van groep.
Wat negatief was, was bij Ian in instelling. Daar werd de aggressie van papa geminimaliseerd en Ian werd steeds naar huis dwongen ookal zei hij dat papa aggressief was. De thuisbegeleider wilde niet geloven dat ik alles deed in huis. Ook was ik teleurgesteld in het systeem die de thuisbegeleider had. We zagen hem om de 2 weken en maandelijks werd er een verslag gemaakt dat iedereen moest tekenen. Dus ook papa en al snel bleek dat we niets konden zeggen over de daadwerkelijke thuissituatie want papa kwam dit ook te weten en er werd niets gedaan. Maar al bij al heb ik veel positieve ervaringen.
Had je het gevoel dat de begeleiders meer hadden kunnen doen, in functie van minder gesloten te zijn?
Ja, kan mij voorstellen dat jullie die gewenning wel konden gebruiken. Een nieuwe omgeving weg van huis moet allesbehalve gemakkelijk zijn. Ben blij voor jullie dat ze daar toch een toegeving hebben gedaan!
Hmm, spijtig om te horen dat jullie stem eigenlijk een beetje werd genegeerd.. Dit moet echt niet gemakkelijk geweest zijn. Heel waardevolle dingen die je vertelt! Zijn zaken die ik zeker kan meenemen :). Zijn er nog zaken waarvan je zegt:” Hier moet een toekomstig orthopedagoog zeker rekening mee houden”?
Alvast heel erg bedankt voor jouw antwoord Sharon!
Hey!
Ik denk niet dat de begeleiders van de instellingen waar ik en Ian samen zaten iets hadden kunnen doen omdat ik en Ian te vaak teleurgesteld waren. Dus we zeiden ook totaal niks. Zij dachten oprecht dat het goed ging.
Terwijl de thuisbegeleider wel iets had kunnen doen. De instelling waar Ian alleen zat had meer kunnen doen. Ian smeekte om niet naar huis te gaan en toch MOEST hij elk weekend gaan tordat hij met bewijzen kwam dat het thuis niet veilig is. Het is jammer dat er pas iets moet gebeuren voordat men Ian geloofde…
Als tip zou ik geven;”luister naar de jongerrn en luister ook naar die kleine, subtiele hulpkreten. Vaak komt dit er grappend uit omdat de jongere niet weet hoe ze het moeten aankaarten.”
Ik wens je heel veel succes!
Grtjs
Bedankt voor de tip! Is iets dat echt van toepassing is bij elke jongere denk ik. Het zijn vaak ook de kleine, eenvoudige dingen die er toe doen. Het is echt super interessant om jullie kijk hierop te hebben. Jullie expertise is voor ons o zo belangrijk.